Farklı sagittal split osteotomi fiksasyon tekniklerinin biyomekanik karakteristiklerinin in vitro karşılaştırılması

Abstract

ÖZET FARKLI SAGİTTAL SPLİT OSTEOTOB/İİ FİKSASYON TEKNİKLERİNİN BİYOMEKANİK KARAKTERİSTİKLERİNİN İN VÎTRO KARŞİLAŞTİRİLMASİ Bora ÖZDEN, Doktora Tezi Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Samsun, Ocak 2005 Bilateral sagittal split osteotomisi ve modifikasyonları mandibuladaki dentofasiyal deformiteierin düzeltilmesi amacıyla çok yaygın olarak kullanılan bir yöntemdir, ancak segmentieri stabilize etmede hangi fiksasyon metodunun seçileceğine dair görüş birliği yoktur. Çalışmamızın amacı sagittal split osteotomisinden sonra rutin olarak kullanılan 10 farklı fiksasyon yönteminden biyomekanik stabililesi en yüksek olanı bulmaktır. 50 adet taze koyun hcmimandibulası sagittal split osteotomisini takiben 10 fiksasyon grubuna ayrılmıştır. Bu gruplar, bir adet bikortikal vida (Grup A), 2 adet vertikal yerleşimli bikortikal vida (Grup B), 2 adet çizgisel yerleşimli bikortikal vida (Grup C), ters geri-L formunda 3 adet bikortikal vida (Grup D), ters-L formunda 3 adet bikortikal vida (Grup E), hepsi monokortikal vidalı horizontal yerleşimli miniplak (Grup F), ikisi bikortikal vidalı oblik yerleşimli miniplak (Grup G), hepsi monokortikal vidalı oblik yerleşimli miniplak (Grup H), Grup G'deki oblik yerleşimli miniplağa ilave olarak mandibula alt kenarına bir adet bikortikal vida (Grup I) ve ters geri-L formunda 3 adet rezorbe bikortikal vidadan (Grup J) oluşmaktadır. Her bir hemimandibula kendi dizayn ettiğimiz üç nokta biyomekanik test modeline yerleştirilerek çiğneme kuvvetlerini taklit edecek şekilde Instron Llyod LRX test cihazında 3 mm deplasman oluşana kadar baskı kuvvetlerine maruz bırakıldı. Yük / deplasman grafikleri elde edilerek Mann Whitney-U istatiksel analizi kullanılarak karşılaştırıldı. Bu in vitro çalışma, diğer fiksasyon grupları ile karşılaştırıldığında ters geri-L formunda yerleştirilen 3 adet bikortikal vidanın (Grup D) en iyi biyomekanik stabiliteye sahip olduğunu göstermiştir.

ABSTRACT İN VİTRO COMPARISON OF BİOMECHANİCAL CHARACTERISTICS OF DIFFERENT SAGITTAL SPLIT OSTEOTOMY FIXATION METHODS Bora ÖZDEN, Ph.D. Thesis Ondokuz Mayıs University, Samsun, January 2005 The bilateral sagittal split osteotomy and its modifications are the most widely employed procedures for correcting denioskeletal deformities in the mandible, however there isn't any agreement about which one of the fixation methods might be selected in order to stabilize the segments. The purpose of our study is to evaluate the highest biomechanical stability in a group of ten different fixation techniques which using routinely after sagittal split osteotomy procedures. 50 fresh sheep hemimandibles were divided into ten fixation groups followed by sagittal split osteotomy. These fixation groups consisted of one bicortical screw (Group A), two bicortical screws in a vertical pattern (Group B), two bicortical screws in a linear pattern (Group C), three bicortical screws in an inverted backward L-pattcrn (Group D), three bicortical screws in an inverted L-pattem (Group E), miniplate fixed with 4 monocortical screws in an horizontal pattern (Group F), miniplate fixed with 2 bicortical screws in proximal segment in an oblique pattern (Group G), the same as Group F but in an oblique pattern (Group H), miniplate fixed with the same form of Group G and one bicortical screw on mandibular inferior border additionally (Grup I) and three resorbable bicortical screws in an inverted backward L- pattern (Grup J) respectively. Each of the hemimandibles that were settled on our own designed three points biomechanical test model, compression loads that simulated (he masticatory loads were applied by the Instron Llyod LRX testing machine until reaching the 3 mm displacement. Load / displacement data were gathered and was compared by using Mann Whitney-U statistical analysis. This in vitro study evaluated that three bicortical screws in an inverted backward L-pattem (Group D) had the best biomechanical stability when compared with the other fixation groups.