Sporcularda diyafram kas kalınlığının aerobik ve anaerobik performansla ilişkisi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı sporcularda diyafragma kas kalınlığının aerobik ve anaerobik performansla ilişkisinin incelenmesidir.Materyal ve Metot: Araştırmaya, bireysel ve takım sporcularından 30 (20,37±2,74 yıl) ve 10 sedanter (23,60±2,91 yıl) olmak üzere toplam 40 kişi katılmıştır. Solunum fonksiyon testleri Spirometre (FEV1, FEV1/FVC, FVC, SVC, MVV, ve İC kapasiteleri), maksimal inspiratuar basınç (MIP) ve maksimal ekspiratuar basınç (MEP) microRPM cihazı, aerobik güç Yo-Yo İntermittent Endurance Test-1'le, anaerobik güç Wingate bisiklet testi ile ölçüldü. Diyafragma kalınlığı, ekspirasyon anında 8. ve 9. kostalar arasındaki interkostal aralıktan, inspirasyonda ise 10. ve 11. kostalar arasındaki interkostal aralıktan tespit edildi ve diyafragmaın en iyi görüldüğü yerden kalınlığı ölçüldü. Aerobik/anaerobik kontrol ve deney uygulamalarındaki farkının analizi için bağımsız t-testi ve değişkenler arasındaki ilişkinin kontrolü için Pearson korelasyonu yapıldı. Bulgular: Takım sporcuları grubunda DKins ve DKfark parametreleri ile anaerobik performans arasında pozitif yönde anlamlı bir ilişki görüldü (p<0,05). Kontrol grubunun DKeks, DKins ve DKfark parametreleri ile anaerobik ve aerobik performans arasında anlamlı bir ilişki bulunamadı (p<0,05). Bireysel ve takım sporcularında DKins ve DKfark parametreleri ile anaerobik performans arasında pozitif yönde anlamlı bir ilişki olduğu tespit edildi. DKins inceldikçe MaxVO2' nin daha iyi olduğu belirlendi. Solunum parametreleri incelendiğinde, bireysel sporcuların takıma göre daha iyi olduğu görülse bile, sadece MEP değerinde anlamlı farklılık bulunmuştur.Sonuç: Sonuç olarak DK'nın yüksek olmasının bireysel ve takım sporcularında aerobik performansı etkilemediği, anaerobik perfomansı ise olumlu yönde etkilediği söylenebilir (p:0.023).

Aim: Aim of this study is to investigate the relation of aerobic and anaerobic performance with diaphragm muscle thickness in athletes. Material and Method: Totaly 40 people of whom 30 (20.37±2.74 year) from individual and team athletes and 10 (23.60±2.91 year) sedentary participated as volunteer in this study. The respiratory function tests were measured with spirometry (FEV1, FEV1/FVC, FVC, SVC, MVV and IC capacity), maximal inspiratory pressure (MIP) and maximal expiratory pressure (MEP) were measured with microRPM device, aerobic power was measured with Yo-Yo İntermittent Endurance Test-1, anaerobic power was measured via Wingate bike test. The diaphragm thickness was determined from the intercostal space between 8th and 9th ribs during of expiration and the intercostal space between the 10th and 11th ribs during inspiration and the thickness was measured from where the diaphragm was seen best. Independent t-test was analysis of the difference between aerobic/anaerobic control and experimental applications. Besides, pearson correlation was used to control the relationship between variables. Results: There was a positive relation with DKins and DKfark parameters and anaerobic performance in athletes group (p<0.05). It was not found significant relationship between DKeks, DKins and DKfark parameters of the control group and anaerobic and aerobic performance (p<0.05). It was found that there was a significant positive correlation between DKins and DKfark parameters and anaerobic performance in individual and team athletes. It was determined that as DKins becomes thinner MaxVO2 becomes better. When the respiratory parameters were examined, even if it was seen that individual athletes was better than team, it was found significant difference only in MEP value (p:0.023).Conclusion: As a result, it can be said that, in individual and team athletes, the high of DT doesn't affects the aerobic performance, but it affects the anaerobic perfomance positively.