Tip 1 ve tip 2 diyabetli sıçanlarda gastrik motilite hormonlarının değerlendirilmesi

Abstract

Diyabetik gastroparezis, çevresel/genetik birçok faktörden etkilenerek oluşabilen diyabetin komplikasyonlarından olup diyabete bağlı gastrik boşalmanın gecikmesi olarak tanımlanmaktadır. Bu çalışmada, deneysel olarak Tip 1 ve Tip 2 DM oluşturulan sıçanlarda gastrik motilitenin, ghrelin düzeyleri belirlenerek değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Çalışmada 21 adet erkek wistar albino sıçan her grupta 7 hayvan olacak (n=7) şekilde negatif kontrol, Tip 1 DM, ve Tip 2 DM olmak üzere 3 gruba ayrıldı. Kontrol grubuna normal sıçan diyeti ve IP sitrat tampon, Tip 1 DM grubuna 55 mg/kg tek doz IP streptozotosin (STZ), Tip 2 DM grubuna ise 2 hafta boyunca yüksek yağlı diyetle (%40) beslenme sonrası tek doz IP STZ 35 mg/kg uygulandı. Kan glikoz düzeyleri 270 mg/dL üzerinde olanlar DM olarak kabul edildi. Anestezi altında kalpten kan örnekleri alınarak tüm sıçanlar sakrifiye edildi. Örneklerin çalışılmasında biyokimyasal parametreler için sulu sistem otoanalizör yöntem, hormon analizleri ticari ELISA kitleri ve kan glikoz düzeylerinin belirlenmesinde hızlı test kitleri kullanıldı. Çalışmanın sonuçlarında, Tip 1 DM, Tip 2 DM grubunda kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, STZ uygulaması sonrasında kan glikoz düzeyleri yükselmiş ve istatistiki olarak anlamlı (p<0,001) idi. Tip 1 DM grubunda total protein ve albümin düzeyleri düşmüş, kan üre nitrojeni, ALT, AST, direkt bilirubin ve total bilirubin düzeyleri istatistiki olarak anlamlı düzeyde (p<0,001) artmıştı. Tip 2 DM grubunda ise kreatinin, total kolesterol, trigliserid, HDL, VLDL ve ALP düzeyleri diğer gruplardan anlamlı oranda (p<0,001) yüksek idi. Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında HOMA β diyabet gruplarının her ikisinde de düşmüş, HOMA IR ise artmıştır. Yüksek yağlı diyete bağlı obezite ve STZ ile indüklenen β hücre hasarının birlikte olduğu bu çalışmada, Tip 2 DM modelinde insülin direnci ve β hücre fonksiyonunun değerlendirilmesinde hem HOMA β hem de HOMA IR'nın kullanılabileceği sonucuna varılmıştır. Dislipidemi bulguları Tip 2 DM grubunda obezite ile ilişkiyi, artmış karaciğer enzim seviyeleri ise Tip 1 DM için öncelikli hasarlanmanın burada meydana geldiğini yansıtan bulgular olarak değerlendirildi. Sonuç olarak, Tip 1 DM'lu sıçanlarda düşen ve Tip 2 DM'lu sıçanlarda düşme eğiliminde olan ghrelin, diyabetik gastroparezisin tanısında basit ve güvenilir bir parametre olarak kullanılabileceği ve metabolik sendrom için de yeni bir biyobelirteç olarak göz önüne alınabileceği kanısına varıldı.

Diabetic gastroparesis is defined as the delay of gastric emptying connected to diabetes, which is a complication of diabetes that can be affected by many environmental/genetic factors. In this study, it was aimed to evaluate gastric motility in experimental type 1 and type 2 diabetic rats, by determining the ghrelin levels.In the study, 21 male wistar albino rats each group with 7 animals negative control, type 1 diabetes and type 2 diabetes to be divided into three group. Normal diet and IP citrate buffer was applied to the control group, single dose of 55 mg / kg IP STZ was injected to the type 1 diabetes group and single dose of 35 mg/kg IP STZ was injected to the type 2 diabetes group followed by 40% high fat diet for two weeks.Those with blood glucose levels above 270 mg / dL were accepted as diabetic. Blood samples were taken from the heart under anesthesia and all the rats were sacrificed. Biochemical parameters of the samples were determined by aqueous system autoanalyzer method, commercial ELISA kits for hormone analysis, and rapid test kits with blood glucose levels determined.In the result of study when the control group and type 1, type 2 dibetic groups compared, after the STZ inducation, blood glucose levels were increased and statistically significant (p <0.001-0.05). In the type 1 diabetic group total protein and bilirubin levels were decreased, blood urea nitrogen, ALT, AST, total / direct bilirubin levels were increased as statistically significant (p <0.001). In type 2 diabetic group creatinine, total cholesterol, triglyceride, HDL, VLDL and ALP levels were significantly higher than the other groups (p <0.001). Compared with the control group, HOMA β decreased and HOMA IR increased in both diabetic groups.In this study which is, obesity associated with high fat diets and STZ-induced β cell damage coexist; it is resulted that, in the evaluation of insulin resistance and β cell function in the type 2 diabetes model, both HOMA β and HOMA IR can be used.The findings of dyslipidemia were associated with obesity in the type 2 diabetes group, and increased liver enzyme levels were determined to be the findings reflecting the primary damage to type 1 diabetes.It was concluded that ghrelin, which decreases in type 1 diabetic group rats and tends to decrease in type 2 diabetic group rats, can be used as a simple and reliable parameter in the diagnosis of diabetic gastroparesis and may be considered as a new biomarker for the metabolic syndrome.