The EU and the Mediterranean: A Postcolonial analysis

Abstract

Bu çalışma, postkolonyal dönemde Avrupa Birliği (AB) ile Güney ve Doğu Akdeniz Ortakları (GDAO) arasındaki ilişkiyi analiz etmeyi amaçlamaktadır. Bu çalışma, AB'nin Akdeniz'de neokolonyal eğilimleri olduğunu savunmaktadır. Bu anlamda, AB kendi çıkarlarını gözetmek ve nüfuzunu korumak için, Akdeniz politikaları aracılığıyla norm ve değerlerini bölgeye yansıtmaya çalışmaktadır. Bu çalışma, AB'nin esas olarak normatiflik iddiasıyla Akdeniz politikalarını sürdürdüğünü iddia etmektedir. Bu politikalar yoluyla AB, Güney ve Doğu Akdeniz'de demokrasi ve barış alanı oluşturmayı iddia ederken, bu politikalar aynı zamanda AB'nin bölgeye istikrar kazandırmasına ve bölgede avantaj kazanıp ve Avrupa hegemonyasının bölge üzerinde yeniden inşa etmesine yardımcı olmaktadır. Bu çalışma, Birliğin normatiflik iddiasıyla kendi menfaatine dayalı stratejilerini nasıl takip ettiğini göstermektedir. Bu çalışma, AB'nin neokolonyal politikalara sahip olduğunu, normları ve değerleri yalnızca çıkarları doğrultusunda sürdürdüğünü iddia etmektedir. Bu bağlamda, Birliğin dış politika eylemlerinin normatif ve neokolonyal özelliklere sahip olabileceği iddia edilmektedir. Bu çalışma, AB'nin bölgedeki çıkar amaçlı, güvenlik odaklı politikalarının Birliğin normatif bir güç olarak hareket etme iddiasına zarar verdiği, ve AB'nin sömürge sonrası dönemdeki Akdeniz yaklaşımının neokolonyal olarak görülebileceğini savunmaktadır.

This study aims at analyzing the relationship between the European Union (EU) and South and Eastern Mediterranean Partners (SEMPs) in the postcolonial era. This study argues that the EU has neocolonial tendencies in the Mediterranean. In this sense, in order to seek its own interests and maintain its influence, the EU tries to project its norms and values to the region through its Mediterranean policies. This study claims that the EU is mainly pursuing its Mediterranean policies under the claim of normativity. It is argued that through these policies, the EU claims to create an area of democracy and peace in the South and Eastern Mediterranean, however, these policies also help the EU to stabilize, to gain advantage and re-build European hegemony over the region. This study shows how the Union follows its self-interest driven strategies under the claim normativity. This study claims that EU has neocolonial policies and pursues norms and values only when it is in its interest to do so. In this sense, it is claimed that the foreign policy actions of the Union can possess normative and neocolonial features. This study asserts that the EU's self-interested, security-oriented policies in the region, undermines the Union's claim to act as a normative power, and therefore, the EU's Mediterranean approach in the postcolonial era can be regarded as neocolonial.