Yeniden işlevlendirme kavramı ve bu kapsamda İTÜ Taşkışla binasının incelenmesi

Abstract

Bu tezin amacı, yeniden işlevlendirme kavramı kapsamında tarihi bir yapı olan Taşkışla'nın yapısal özelliklerinin saptanması, incelenmesi, mekâna uygulanan yeni işlev adaptasyonlarının değerlendirilmesidir.Bir yapı tarihsel ve kültürel varlık sınıfında ise, onun sürdürülebilirliği için nasıl değerlendirildiği olgusunu öne çıkarmaktadır. Bu kültürün gelecek nesillere aktarılması yapının aktif olarak kullanılmasıyla doğru orantılıdır. Yeniden işlevlendirme kavramı; özgün kullanımını kaybetmiş yapıların belirli kurallar çerçevesinde farklı disiplinlere hizmet etmesidir. Yapıları bu fikirle ayakta tutmak, ulusal kültürü gelecek kuşaklara aktarmanın bir yoludur.1847 yılında temeli atılarak başlayan yapının serüveni, Tıbbiye Mektebi maksadıyla düşünülmüş, daha sonra kışla olarak kullanılmış ardından İTÜ merkez Binası ve Mühendis - Mimarlık Fakültesi'ne tahsis edilmiştir. Binanın fiziksel yapısının işlevinden daha uzun ömürlü olmasından doğan ve halen aktif olarak kullanımından kaynaklı fonksiyonel isteklerdeki değişiklikler sebebiyle yeniden işlevlendirme geçirmiştir. Yapılan araştırmanın kapsamı ise fakülte dönüşümü ve bundan sonraki dönemlerde görülen yeni adaptasyonların tespiti ve karşılaştırılmasıdır. Araştırma; restorasyon teknikleri, yeniden işlevlendirme kavramı ve kuralları, Taşkışla'nın tarihi,yapının özgün mimarisi, yeni mekânsal kurguların anlatılması ve birbirleri ile karşılaştırılması biçiminde hazırlanmıştır.

The aims of the thesis are to analyse and identify constructional feautures of the historical Taşkışla building within the concept of refunctioning and to assess the new functional adaptations for the place. If a building is classified as a historical and cultural building, it highligtens the fact of how it is evaulated for its sustainability. Conveying this culture to next generations is directly proportionate to the active life in the building. The concept of refunctioning means that specific structures that lost theır original functions, serves to different diciplinies within the framework of certain rules. To sustain structures with this idea is a way of conveying natural culture to future generations. The structure whose adventure started by laying foundation in 1847, was built with the intention of a Medical school, then used as barracks and later on allocated to the Faculty of Engineering and Architecture. The building had refunctioning due to changes in functional demands resulting from having more long-lasting physical structure than its function and is still active. The research includes the transformation of the faculty, determination and comparision of new adaptations that will be seen for next periods. The research is prepared as restoration techniques, the concept and rules of refunctioning, history of Taşkışla, authentic architecture of the building, explanation and comparision of new spatial plots.