The eclipse of Apollo: Passion and violence in the theatre of break

Abstract

Bu çalışmanın amacı aralarında yüzyıllar olsa bile insan doğasındaki akıl ve deliliği temel alan tiyatro oyunlarının benzerliklerini incelemektir. İnsan doğasındaki bu ikilem tragedyaya hayat verir. Ancak şiddetle sonuçlanan `delilik` konsepti aklın gücüne rağmen kontrol edilemez. Bu fikir, tiyatro oyunlarındaki karakterlerin inişli çıkışlı ruh hallerinin olayların akışını ve sonuçlarını değiştirdiklerini gösterir.Bu çalışma için Antik Yunan tragedyalarından ` Medea` ve `Oresteia` Modern Amerikan Tiyatrosundan da `Mourning Becomes Electra` ve `A Streetcar Named Desire` incelenmiştir. Bu oyunların ortak özelliği sistemin-aile, devlet, sosyal normlar-düzgün işlemediğini göstermeleridir. Bulunan düzen bozulmuştur. Bu çöküş anı her seviyede görülür: aklın hakimi Apollo, sosyal yapılar. Bu sistemler baskıcı ve eski göründüğü anda bu tür tragedyalar eski düzeni sorgulamak için ortaya çıkarlar. Şiddet yeniden şekillendirir. Tutku yeniden şekillendirir. Delilik yeniden şekillendirir. Mantık her zaman güç yapılarını açıklayamaz. Tek başına tiyatroyu yaratamaz.

The purpose of this thesis is to claim that even though there are centuries between the plays, they share and display the basic fight of the human nature which happens between the reason and the insanity. The duality of the mind actually gives life to existence of tragedy. However, concept of `madness` which is caused by this duality mostly results in violence that cannot be controlled in spite of the reason. This idea suggests that the ups and downs of the characters in the plays that have a significant effect on the course and the results of the events. For the study, two ancient Greek plays were chosen, Medea, and Oresteia. In parallel to these plays, two American plays were chosen to make the comparison with the Ancient Greek Drama, Mourning Becomes Electra and Street Car Named Desire. These plays all record moments of break-down: times when the system—the family, the state, the social norms—can no longer be seen as effective, functional or natural. The existing order is shown to be false and corrupt. This moment of break applies at all levels: Apollo and the critique of reason, social structures and the epistemological limits they impose, and indeed the genre of drama itself. When these systems show themselves to be old, static and oppressive, this type of theatre emerges to question the old order. Violence, passion and madness are deconstructive. The rational does not always explain power structures that confine us. Indeed, its purpose is to deny them. Reason alone cannot create compelling drama.