Manzara

Abstract

Manzara filmi, Kınalıada'da geri dönüşüm alanı olduğu söylenen bir mekandaki canlı ve cansız varlıkların hayatı üzerinedir. Film, bu mekanda kadrajın içine aldığı ve kaydettiği canlı, cansız her şeyi ritmik bir kurguyla değişen farklı ölçekteki görüntülerle sunar. Filmin kamerası mekana mümkün mertebe müdahale etmeden buradaki olağan ve sıradan akışı kaydetmiştir. Kurgu esnasında ise, kamera ölçeklerinin en küçük çerçeveden en büyük çerçeveye doğru ilerleyerek çekilmiş görüntüler üzerinden bir anlatı kurulmuştur. Farklı ölçeklerde çekilmiş görüntüler filmin başlarında bir varlığı hatta onun oldukça mikro bir detayını göstererek onu etrafındaki diğer varlıklardan tamamen soyutlamış, böylece kadrajdaki varlığın ya da nesnenin ne olduğu hakkında seyircinin bir fikir edinmesi dahi neredeyse imkansız kılınmıştır. Ancak aşırı yakın plandan orta çekim ve uzak çekime doğru ilerleyen görüntüler izleyicileri bu kez bu varlıkları diğer varlıklar ve bu mekan ile ilişkilendirmesi doğrultusunda yönlendirmiştir. Dolayısıyla, görüntülerin kaydı esnasında mekanın iç işleyişine müdahale etmemeye gayret edilmiştir ancak kurgu bu sürecin tam aksi yönünde ilerlemiştir. Kadraj içindeki bir varlık hatta onun aşırı yakın plandaki bir detayı önce tamamıyla ait olduğu bütünden ve mekandan soyutlanmış, sonra belirli bir ritim içinde ilerleyen kurgu bu varlığı bulunduğu mekanın bir parçası kılmış, dolayısıyla bu varlıkların görüntüleri oldukça müdahaleci bir kurgu sürecine tabii tutulmuşlardır. Film, kamerasının müdahale etmeden kaydetmeye çalıştığı oldukça rutinleşmiş bir geri dönüşüm sürecini kurgu aşamasında bozarak ve yeniden kurarak sıradan, sıra dışı ve şaşırtıcı yönlerini göstererek, canlı, cansız, enteresan, banal, alışıldık, şaşırtıcı ve benzeri birçok zıtlığın bir arada olduğu bir manzara sunar. Bu tez Manzara filminin çekim esnasında ve sonrasında işe koştuğu biçimsel stratejileri analiz ederek yönetmenin nasıl bir manzara ortaya koymaya çalıştığı üzerinedir. Key words: Manzara, Döngü, Rutin, Sıradanlık, Sıra dışılık, Kamera Ölçekleri

The film Landscape narrates the animate and inanimate beings in a place in Kinaliada which is said to be a recycling center. The film shows every animate and inanimate beings through a rhythmic editing. The camera avoids as much as possible to intervene the flow of the location, recording only the regular flow there. During the editing, a narration that is initiated by smaller camera angles and continues with the bigger ones is established.The opening scenes of the film shows abstracts in extreme close up to complicate the way of spectators thinking about the film. However, spectators could give some meaning and find some relationship between the location and the other objects when they see these footages in medium and long shots. Even if there was not any intervention on the footages when they were being shot, the editing had a reverse method in the process of the film. At first, editing shows abstract footages in extreme close up and then when the spectators see the medium and long shots within a rhythm the editing connects every shot with each other. This method demonstrates us an interventionist strategy.In the editing process the film deconstructs and then reconstructs the shots of the routine of the recycle center which have been shot without any intervention in the first place. Through this way, it shows a landscape where many oppositions such as ordinary, extraordinary, usual, interesting, animate and inanimate beings exist together. This thesis will analyze what kind of a Landscape is tried to be demonstrated by the director and the pre-production, the production and the post-production processes of the film Landscape.Key words: Landscape, Routine, Extraordinary, Ordinary, Camera Angles, Loop