Immersion of the spectator

Abstract

İlk gösterimden bugüne klasik anlatı sinemasının temel kaygısı izleyicisinin ilgisi olmuştur. Gerçeklik izlenimi yaratmak ve izleyicisini anlatı evrenine daldırmak için, sinema çerçevesini genişletmiş, perdesini bükmüş, salonunu karartmış, perde ve projeksiyon kurulumunu geliştirmiş, ses ve renk eklemiş, çevreleyen ses teknolojisini kullanmış, seyirciye gözlük taktırarak üçüncü boyutu eklemiştir. Dijital çağda, sinema diğer sanat formları gibi paradigma değişimine uğramıştır. Yapım ve dağıtım süreçlerindeki kaçınılmaz değişim yeni anlatım teknikleri ve konvansiyonlarının da oluşmasına yol açmıştır. Ancak izleyiciyi anlatı evrenine daldırma arzusu devam etmektedir. Bu tezin hedefi, yeni anlatım tekniklerini Gravity (Alfonso Cuarón, 2013) filmi analizi üzerinden değerlendirerek, dijital çağa göre yeniden tasarlanan görünmez anlatım konvansiyonlarını açıklamaktır.

From the first cinematic screening to this day, the basic concern of the mainstream cinema had been its attraction from the audience. Cinema enlarged its frame, curved its screen, darkened its theater, used multiple projectors and screens, added sound and color, used surrounding system in sound, added third dimension by using additional glasses, in order to make the audience immersed in the narrative, and to create an impression of reality. In the digital era, cinema as many other art forms has come to a paradigm shift. The inevitable change in the production and distribution along with the screening techniques of cinema by the arrival of the digital technology, create new cinematic narration strategies. However, the desire for the immersion of the spectator in narrative remains. In this thesis, the aim is to examine the new immersive narration strategies from the perspective of the cinematic apparatus and its function by analyzing Gravity (Alfonso Cuarón, 2013) as a highly immersive narrative cinema example which regulates conventions of the invisible narration to digital era.