Aile içi şiddetin erkek çocuğun şiddet içeren suç işleme davranışına etkileri

Abstract

Aile, her çağda ve her toplumda insan topluluklarının oluşmasını sağlayan temel bir kurum olmuştur. Ailenin temel bir kurum olmasının nedenlerinden biri, çocuğun toplumsallaşmasında oynadığı roldür. Böylece aile, çocuğun dünyaya getirilmesinde, yetiştirilmesinde, korunmasında ve topluma kabul edilmesinde çok büyük bir görev üstlenmektedir. Aile ortamının çocuk için en güvenli ortam olduğu düşünülmekle birlikte, pek çok anne-baba çocuklarını terbiye etme, disipline etme gerekçesiyle bilinçli ya da bilinçsiz olarak onlara zarar vererek, fiziksel, ruhsal, zihinsel ve toplumsal gelişimlerini olumsuz yönde etkilemektedir. Çocuğa yönelik bu zarar verici davranışların çocuk üzerinde davranışsal, bilişsel, duygusal ve sosyal etkileri olduğu araştırmalar tarafından desteklenmektedir. Çocuğa yönelik bu davranışlar, çocuğun kendisinin de ileriki dönemlerde şiddeti kullanabileceğinin habercisi olmaktadır.Çocuklar ve ergenler arasında sık kullanılan şiddet davranışının artışının farkındalığının artırılması ve buna yönelik çalışmaların hız kazanması için bu çalışmanın verilerinin yol gösterici olacağı düşünülmüştür.Bu yüzden çalışmanın araştırma grubunu, Bayrampaşa H tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumunda bulunan 15-18 yaşları arasında 235 erkek çocuk oluşturmaktadır. Böylece aile içinde maruz kalınan veya tanık olunan şiddetin, bir çocuğun şiddet içeren bir suç işlemesine sebep olacak etkenleri tespit edilip değerlendirilecektir. Katılımcılara, çalışmacı tarafından hazırlanan Demografik Bilgi Formu, Çocukların Davranışlarını Değerlendirme Ölçeği (YSR) ve Çocukluk Çağı Travmaları Soru Listesi (Childhood Trauma Questionaire CTQ-28) uygulanmıştır.Araştırma bulgularına göre, suça yönelmiş çocuklar aile içinde şiddetin mağduru veya tanığı olmaktadırlar. Buna bağlı olarak, ailesinde şiddet olanlar ile ailesinde şiddet olmayanlar arasında içe yönelim ve dışa yönelim sorunları açısından, ayrıca istismarın fiziksel istismar, cinsel istismar, duygusal istismar ve duygusal ihmal alt boyutları yönünden anlamlı farklılık bulunmaktadır.Aile içinde şiddete uğrayan veya tanık olan çocuğun, bu şiddeti inkar etme eğiliminde olduğu ve minimize edip normalleştirdiği saptanmıştır. Suça yönelmiş çocukların en fazla fiziksel şiddet suçu (yaralama, gasp, adam öldürme) işlemesi, ailede uğradığı veya tanık olduğu şiddeti gün geçtikçe aralarında problem çözme yöntemi olarak kullandıklarının göstergesidir.

Family has been a fundamental establishment that provides generation of human communities in every era and society. One of the reasons which makes family a fundamental establishment is the child?s role in becoming socialized. Thus, family undertakes a major responsibility in giving birth of the child, his/her protection, and his/her approval by the society. Although it is common belief that family environment is the most secure atmosphere for a child, substantial number of parents do either intentional or accidental harm while educating and discipline their children which leads to unfavorable consequences in child?s physical, psychological, mental, and social development. Effects of such detrimental actions on child?s behavioral, emotional and social maturity have been also shown by numerous studies in the literature. Furthermore, these harmful actions show the potentials for a child to be a part of violence in his/her forthcoming times.Data provided by the present study may be implemented in order to raise the awareness about growth on violence behavior and, accordingly, to accelerate the related research. The sample of the research consists of 235 male children at the age between 15 and 18 who are currently live in the Bayrampaşa H tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumu (Bayrampasa H Type Closed Prison). Consequently, the parameters that cause a child to commit a crime due to violence, which is either directly exposed (domestic) or indirectly witnessed within the family, were identified and evaluated. Demographic Information Form, The Youth Self Report (YSR), and Childhood Trauma Questionnaire (CTQ-28), which were all prepared by the author, were applied to the participants.The present study shows that the children who are inclined towards crime are either witnessed or exposed to domestic violence. Hence, there are significant discrepancies between the ones exposed to domestic violence and the ones not exposed to domestic violence in terms of internalization and externalization problems. These variations are also valid regarding subdivisions of exploitation: physical, sexual, emotional abuse and emotional neglect. The study reveals that a child witnessed or exposed to domestic violence tends to refuse the violence and rationalize by minimizing. The fact that the children who has tendency toward crime commit mostly a violent crime (laceration, usurpation, murder) implies that the witnessed or exposed domestic violence is progressively used as a problem solving method among those children.