Islamic academic ngos as cultural policy: The case of Turkey

Abstract

Bu çalışma, Türkiye'deki İslami Akademik STK'ların bir kültür politikası olarak incelenmesine odaklanmaktadır. Türkiye'de kültürel alan hemen her zaman hiç bitmeyen kültür savaşlarıyla tariflenmiştir. Bu durum Türkiye'nin (davranış modu sembolik şiddet olan devlet kültür politikalarının da parçası olduğu) modernleşme deneyiminin doğal bir sonucudur. Bu süreçte, politik, sosyal ve ekonomik problemlerin kültürel alana izdüşümü, alanı parçalı ve bölünmüş hale büründürdü. Bu nedenle, kültüral üretim alanındaki çatışmalar Türkiye'nin politik ve ekonomik yapısını anlamlandırmada önemli rol oynamaktadır. Bu çalışmada, İslami Akademik STK'ların misyon-vizyonları ve amaçları metin analizine, düzenledikleri etkinlikler ise bağlamsal bir analize tâbi tutularak, bu STKlar kültür politikası perspektifinden incelenmektedir. 1980 sonrası Türkiye'sinde İslami kültürel alanın oluşum ve gelişimiyle de paralel düşünerek, İslami akademik STK'ların üç ayrı faza ayrılabileceği gösterilmiştir. İlk fazda, STK'lar Türk-İslam sentezinin bir görüş olarak yaygınlaştırılmasına odaklanmışken, ikinci fazda İslami bloğun yeni entelektüellerinin oluşumunun ve kültürel-sosyal sermaye birikiminin sağlandığı merkezler olarak belirginleşmiş ve üçüncü fazda STK'lar İslami kültürel alandaki çeşitlenme ve çoğullaşmayı imleyen daha melez bir karakter göstermeye başlamıştır.

This study focuses on Islamic Academic NGOs as an Implicit Cultural Policy in late Turkey. In Turkey, cultural field has always been defined with never-ending culture wars. This is a direct result of Turkish modernization experience in which symbolic violence has been the modus operandi of all state cultural policies. Political, social and economic problems have been projected on to cultural field as fragmentary and divisive issues. For this reason, struggles in the field of cultural production are quite important to understand political and economic structure of the society. In this thesis, by use of textual analysis of Islamic Academic NGOs' goals and mission-vision statements along with contextual analysis of their activities, NGOs have been analyzed from cultural policy perspective. By thinking in parallel with the formation and development of Islamic cultural field in the post-1980 Turkey, three phases of Islamic academic NGOSs is distinguished. In the first phase, NGOs acted as promoters of Turkish-Islam synthesis, in the second phase NGOs functioned as intellectual formation centers by which Islamic bloc's newcomers accumulated social and cultural capital and in the third phase NGOs show more hybrid character which imply diversification and pluralization of the field.