From a local protest to an anti-government mass movement: A discursive analysis of Gezi Park protests

Abstract

Bu çalışma Gezi Parkı protestolarının ne ölçüde hegemonik olabildiğini analiz etmeyi amaçlamaktadır. Protestolar Gezi Parkı'na Topçu Kışlası'nın yeniden inşa edilmesi projesine karşı çıkan bir grup eylemciyle başladı. Fakat Protestolar farklı kimlik ve taleplere sahip grupların katılımı sayesinde Türkiye tarihinde benzeri görülmemiş bir heterojenlik arz eden hükûmet karşıtı kitlesel bir harekete dönüştü ve haftalarca insanları sokağa döktü. Bu çalışma Gezi Parkı protestolarının siyasi bir mücadele olarak analizinde Laclau ve Mouffe tarafından geliştirilmiş olan söylem kuramını kullanmaktadır. Çalışma, Gezi Parkı protestolarına katılmış çeşitli gruplardan eylemcilerle gerçekleştirilen mülakatlar üzerinden karşıt grupların nasıl bir araya geldiklerini, haftalarca parkta birlikte kalmayı nasıl başardıklarını ve bu siyasi mücadeleleriyle sosyal ilişkileri dönüştürmek için ne önerdiklerini anlamaya çalışmaktadır. Bu amaçla eylemcilerin katılma sebepleri, farklı gruplar arasındaki eylemlerdeki birliği zayıflatacak çelişki ve çatışmalar, bu çelişkilerin nasıl idare edildiği, eylemcilerin AK Parti hükûmetiyle olan sorunları ve eylemcilerin talepleri araştırılmıştır. Çalışmada Gezi Parkı protestolarının hükûmetle antagonistik bir ilişki sergilediği sonucu çıkarılmıştır. Bu durumun protestoların farklı taleplere sahip çok sayıda grubu bir araya getirmesini mümkün kıldığı iddia edilmektedir. Fakat protestoların farklı kimlik ve taleplere sahip insanları harekete geçirmekteki başarısına rağmen, bu heterojen dokudan bir kolektif kimlik üretmeyi başaramadığı ve bunun protestoların adını koyma eyleminin gerçekleştirilememesine bağlı olduğu öne sürülmektedir. Protestoların Türkiye'deki sosyal ilişkileri değiştirmeyi amaçlayan bir hegemonik inşa başlatmakta başarısız olduğu sonucuna varılmıştır.

This study aims to analyze the extent to which the Gezi Park protests achieved to become hegemonic. The protests commenced locally with a group of protesters who opposed to the project of reconstructing an old barrack which had existed in the Gezi Park in the past. However, the protests turned into an anti-government mass movement with an unprecedented heterogeneity thanks to the participation of groups with different demands and identities and they mobilized people for several weeks. This study uses discourse analytical theory of Laclau and Mouffe to analyze the Gezi Park protests as a political struggle. Based on the interviews conducted with the Gezi Park protesters from different identity groups, the study seeks to understand how so many diverse and opposing groups having different demands came together, how they managed to stay together in the park and what they proposed to transform social relations through their struggle. The study investigates the protesters' reasons for participation, the conflicts among different groups of protesters which undermined their unity, how these conflicts were managed, the protesters' problems with the government and the demands of the protesters. The study concludes that the Gezi Park protests displayed an antagonistic relation with the government. This, it is argued, made it possible for the protests to bring together a wide range of groups having different demands. However, despite its initial success in mobilizing people having different demands, this study argues, the protests failed to produce a collective identity out of its heterogeneous fabric and this was due to the fact that the act of naming the protests was not achieved. The protests, it is concluded, failed to initiate a hegemonic construction which would aim to change social relations in Turkey.