The politicization and institutionalization of children`s plays in late Ottoman and early republican period

Abstract

Bu çalışma Osmanlı son döneminin ve erken Cumhuriyet döneminin egemen çocuk politikalarını devlet kontrollü çocuk oyunuyla ve batı dünyasının on dokuzuncu yüzyılda öne çıkan erken çocukluk eğitimi stratejisi ile incelemektedir. Bu tezin ana argümanı, genellikle eğlenceli etkinlik olarak adlandırılan ve ciddi olmadığı düşünülen oyunun, geçmişte Osmanlı ve erken Cumhuriyetçi politika oluşturucular tarafından bireyleri disipline etmek ve halkı devlet adına düzenlemek için kullanıldığıdır. Bu şekilde, bu çalışma Osmanlı ve erken Cumhuriyet döneminde devlet otoritesi tarafından çocuk oyunlarının siyasallaştırılması ve kurumsallaşmasına yeni bir pedagojik yaklaşımla odaklanmaktadır. Bu çalışmada ele alınan metodolojik yaklaşım eğitim, biyo-politika ve oyun teorilerine dayanan karma bir teorik çerçevedir. Bu tezdeki araştırma verileri çocuk dergilerinden, birincil ve ikincil kaynaklardan ve resmi tarihi belgelerinden alınmıştır. Bu çalışma, etkili ve bilimsel bir erken çocukluk eğitimi yöntemi olarak yeniden keşfedilen çocuk oyunlarının Osmanlı son dönemi politika oluşturucuları tarafından verimli, yetenekli ve disiplinli bir devlet memuru oluşturmak için, Cumhuriyet yetkilileri tarafından nüfusu düzenlemek ve Batı medeniyetindeki ideal çocuk figürüne ulaşmak için kullanıldığını ortaya koydu. Daha genel bir ifadeyle, çocuk oyunları emperyal-ulusal krize modern bir cevaptı.

This study examines the dominant childhood policies of the late Ottoman and early Republican Periods through state-controlled children's plays and the prominent early childhood education strategy of the western world in the nineteenth century. The main argument of this thesis is that the play, which is generally referred entertaining activity and considered to be not serious, was used by the Ottoman and early Republican policy makers in the past to discipline individuals and regulate the population on behalf of the state. In this way, this study focuses on the politicization and institutionalization of children's plays as a new pedagogical way by the state authority in the late Ottoman history and the Early Republican era. The methodological approach taken in this study is a mixed theoretical framework based on the theories of education, bio-politics and play. The research data in this thesis were taken from children periodicals, primary and secondary sources and official historical documents. This study revealed that children's plays, reinvented as an effective and scientific early childhood education method, were used by late Ottoman Policymakers to create a productive, talented and disciplined civil servant, by the Republican officials to regulate the population and to reach the ideal robust child figure in Western civilization. In a more general term, children's plays were modern response to the imperial-national crisis.