Vücut kitle indeksinin düşme riski ile ilişkisi

Abstract

ÖZETDüşmeler büyük oranda birden fazla predispozan faktörün etkileşimi sonucu oluşmaktadır. Bu çalışmada kadınlarda vücut kitle indeksinin (VKİ) denge ve düşme riski üzerine etkisini belirlemek hedeflendi. Çalışma protokolü Gaziosmanpaşa Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Cerrahi İlaç Araştırmaları Etik Kurulu tarafından onaylandı.Dengenin değerlendirilmesinde Biodex Denge Sistemi (BDS) ve Berg Denge Skalası kullanıldı. Polinöropati, diabetes mellitus, lomber spinal stenoz, lomber radikülopati öyküsü olanlar, alt ekstremite eklem hareket açıklıklarında yürümeyi etkileyecek kısıtlılığı olan hastalar, bacak uzunluk farkı olan hastalar, motor ve duyu defisiti saptanan bireyler, lomber bölge ve alt ekstremitelere yönelik cerrahi girişim öyküsü olanlar ve denge üzerine olumsuz etkisi olabilecek ilaç kullanan hastalar çalışmaya dahil edilmedi. Dünya Sağlık Örgütü'nün (DSÖ) tanımlamasına göre, normal kilolu bireylerin bulguları fazla kilolu, sınıf I obez ve sınıf II obez bireylerin bulguları ile kıyaslandı. Bu amaçla katılımcılar 4 gruba ayrıldı. Grup I: VKİ 18.5-24.9 kg/m2, Grup II: VKİ 25.0-29.9 kg/m2, Grup III: VKİ 30.0-34.9 kg/m2, Grup IV: VKİ 35.0-39.9 kg/m2 olarak belirlendi. Ayrıca bel kalça oranına (BKO) göre iki grup (BKO<0.8 ve BKO?0.8) tanımlanarak düşme riski ve denge ile ilgili parametreler açısından karşılaştırıldı. Çalışmaya toplam 83 kadın dahil edildi (grup I n= 20, grup II n= 22, grup III n= 21 ve grup IV n= 20). Katılımcıların ortalama yaşı 39.3±5.42 yıl idi. VKİ ile Berg Denge Skalası Skoru, 10 mt yürüme testi, genel stabilite indeksi (GSİ) ve düşme riski indeksi (DRİ) arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptandı. VKİ arttıkça anteroposterior stabilite indeksi (APSİ) ve DRİ de artıyordu. Ayrıca BKO <0.8 ve ?0.8 olan kadınlar karşılaştırıldığında iki grup arasında yaş açısından fark saptanmazken; GSİ, APSİ, DRİ, ve yürüme testi skorlarının BKO ?0.8 olan grupta istatistiksel olarak anlamlı yüksek olduğu görüldü. Berg Denge Skalası Skoru ise bu grupta daha düşük değerlerde idi.Western Ontario Mc Master Üniversiteleri Osteoartrit İndeksi (WOMAC) ağrı ve fiziksel fonksiyon alt skalaları kıyaslandığında grup I'de diğer gruplara kıyasla daha düşük skorlar mevcuttu; grup II, III ve IV arasında istatistiksel olarak fark yoktu.Sonuç olarak çalışmamızda VKİ arttıkça yaştan ve WOMAC ağrı alt skalası skorundan bağımsız olarak düşme riskinin de arttığı saptanmıştır. Bu nedenle genellikle yaşlılarda veya bazı nörolojik hastalıklarda arttığı düşünülen düşme riski, obez bireylerde daha genç yaşlardan itibaren mevcut olabilir. Bu nedenle obezite rehabilitasyon programlarında hastalar denge açısından da değerlendirilmelidir. BKO ölçümü, düşme riski yüksek olan hastaların tespit edilmesinde pratik bir yöntem olabilir.Anahtar kelimeler: vücut kitle indeksi, denge, düşme riski, obezite

ABSTRACTMost of the falls occurs as a result of the interaction of more than one predisposing factor. In this study, the aim was to examine the impact of body mass index (BMI) on balance and fall risk. The study protocole was approved by The Ethical Commitee for Medical Surgical and Pharmaceutical Researches of the Gaziosmanpasa University Medical School.Biodex Balance System (BBS) and Berg Balance Scale were used for the assessment of balance. Exclusion criteria were polyneuropathy, diabetes mellitus, lumbar spinal stenosis, history of lumbar radiculopathy, lower extremity range of motion limitations which may affect walking, leg length discrepancy, motor and sensory deficits, history of surgical intervention to lumbar spine and lower extremities and patients taking drugs that may be have negative effect on balance. Using the definition of World Health Organization (WHO), findings of subjects with normal weight were compared with overweight, class I and class II obese subjects. Participants were divided into 4 groups; group I: BMI 18.5-24.9 kg/m2, group II: BMI 25.0-29.9 9 kg/m2, Group III: BMI 30.0-34.9 9 kg/m2, Group IV: BMI 35.0-39.9 9 kg/m2. Additionally, two groups were defined according to waist-hip ratio (WHR) (WHR <0.8 and WHR ? 0.8) and these two groups were compared for the parameters related to the balance and fall risk. A total of 83 women were included in the study (group I n= 20, group II n= 22, group III n=21 and group IV n= 20). The mean age of the participants was 39.3 ± 5.42 years. There was a a statistically significant relationship between BMI and Berg Balance Scale score, a 10 meter walk test, the overall stability index (OSI) and fall risk index (FRI). The anteroposterior stability index (APSI) and the FRI were increased with BMI.APSI and FRI were similar in group I and II, whereas they were higher in group III and IV compared to women with normal weight. In addition, when women with WHR <0.8 were compared to women with WHR? 0.8 there was no difference for age, but OSI, APSI, FRI, and 10 mt walking test scores were significantly higher in group with WHR ? 0.8. Berg Balance Scale score was lower in this group.When Western Ontario McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC) pain and physical function subscales scores were compared between groups, group I had lower scores in comparison to group II, III and IV. There was no statistically significant difference between the group II, III and IV.In conclusion, it is found that the fall risk increases as BMI increases, regardless of age and WOMAC pain subscale score. Therefore, the fall risk, which is usually considered to be increased in elderly and some neurological diseases, may be affected by obesity beginning from a younger age. For this reason, patients should be evaluated for balance in obesity rehabilitation programmes. WHR measurement may be a practical method to identify the patients at high risk for falling.Key words: body mass index, balance, fall risk, obesity