Diyabetik makula ödemi tedavisinde intravitreal ranibizumab vedeksametazon implant etkinliklerinin karşılaştırılması

Abstract

Diyabetli hastalarda görme kaybının en sık nedeni diyabetik maküler ödemdir (DMÖ). DMÖ kan retina bariyerinin bozulması sonucunda makula iç katmanlarda sıvı birikmesi ile oluşur. Diyabet ile ilişkili vazokonstrüksiyon ve kapiller kaybın neden olduğu hipoksi ve inflamasyon vasküler endotelyal büyüme faktör (VEGF) üretiminde ve vasküler permeabilitede artışa yol açar. Lazer fotokoagülasyon tedavisi standart tedavi yöntemi olmakla birlikte tam bir kür sağlamamaktaydı.DMÖ patofizyolojisinde birçok faktör ve biyokimyasal yollar bulundurmasından dolayı hastalığın tedavisinde çeşitli modaliteler kullanılmaktadır. Ranibizumab (Lucentis®) şu anda DMÖ'ine bağlı görme kaybının tedavisinde kullanılan bir intravitreal ajandır. Ranibizumab selektif olarak insan VEGF-A aktif izoformlarının reseptörlere bağlanmasını inhibe eder. Deksametazon intravitreal implant (Ozurdex®)'ın düzenli uygulanan anti-VEGF tedavisine cevap vermeyen DMÖ tedavisinde etkili ve güvenli bir alternatif tedavi seçeneği olduğu bildirilmektedir. Retrospektif olan bu çalışmada merkezi etkileyen DMÖ tedavisinde 3 doz intravitreal Ranibizumab (grup 1) ve tek doz deksametazon intravitreal implant (grup 2) tedavilerinin kısa süreli takipte etkinliğini ve güvenirliliğini karşılaştırmayı amaçladık. Haziran 2013 ve Eylül 2015 tarihleri arasında Gaziosmanpaşa Üniversitesi Hastanesi Göz Bölümü'nde merkezi etkileyen DMÖ tanısı alan 105 diyabetik hastanın tıbbıkayıtları incelendi. Diyabetik maküler ödem varlığı fundus flöresein anjiyografi (FFA) ve yüksek çözünürlüklü optik koherens tomografi (OCT) ile doğrulandı. En iyi düzeltilmiş görme keskinliği, santral maküler kalınlık, ortalama maküler kalınlık ve göz içi basınçları kaydedildi. Grup 1 70 hastanın 80 gözü, grup 2'de 25 hastanın 30 gözünüiçermekteydi. Başlangıçgörme keskinliği grup 1 ve grup 2'de sırası ile 0,24±0,22 ve 0,17±0,16 iken 3 aylık sürenin sonunda 0,31±0,24 ve 0,28±0,20'ye yükseldi (p>0,05). Santral maküler kalınlık ve ortalama maküler kalınlık her iki grupta azalmakla birlikte gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmadı (p>0,005). Grup 2'de intraoküler basınç değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı bir artış görüldü (p=0,013). Her iki grupta ciddi bir yan etki izlenilmedi. Sonuç olarak her iki tedavidekısa sürede diyabetik maküler ödeminde azalmayla birlikte görme keskinliğinde artış ile birliktedir.

Diabetic macular edema (DME) is the most common cause of visual impairment in patients with diabetes mellitus. DME occurs as a result of disruption of the blood–retinal barrier,by accumulation of fluid within the intraretinal layers of the macula.Hypoxiaand inflammation due to diabetes-related vasoconstriction and capillary loss leads to up-regulation in expression of vascular endothelial growth factor (VEGF) and increases vascular permeability. Although laser photocoagulation is the standard care of-treatment, it was not curable.As pathophysiology of DME consists of a variety of factors and biochemical pathways,many different modalities are being used in its treatment. Ranibizumab(Lucentis®) is an intravitreal agent that is currently licensed for the treatment of visual impairment due to DME. Ranibizumab selectively inhibits the binding of active isoforms of human vascular endothelial growth factor A (VEGF-A) to its receptors. It is suggested that dexamethasone intravitreal implant (Ozurdex®) may be an effective and safe alternative in treatment of chronic DME nonresponsive to regular intravitreal anti-VEGF injection. In this retrospective study we aimed to compare short time effectiveness and safety of 3 doses of intravitreal ranibizumab injection (group 1) and single dose dexamethasone intravitreal implant (group 2) for the treatment of centre-involved diabetic macular edema. The medical records of 105diabetic patientsdiagnosed as centre-involved DME between June2013 and September2015 at the Ophthalmology Department of Gaziosmanpaşa University Hospital were reviewed. The DME was confirmed by fundus fluorescein angiography (FFA) and high definition optical coherence tomography (OCT). Best corrected visual acuity, central macular thickness (CMT), mean macular thickness (MMT), and intra ocular pressures (IOP) were recorded. The group 1 consists of 80 eyes of70 patients and the group 2 was 41 eyes of 35 patients. At the beginning the visual acuity was 0.24±0.22 and 0.17±0.16 and it increased to 0.31±0.24and 0.28±0.20at the end of 3 months in group 1 and group 2, respectively. Although the CMT and MMT were decreased in the both groups, no significant difference were observed between the groups. There was a statistically significant increase in IOP in group 2 (p=0,013). There was no significant side effect in both groups. In conclusion, both treatments were associated withimprovementin visual acuity with reduction of DME in a short time period.