Keeping the vampire alive: Image and textual transformations

Abstract

Bu tez iki sorunun üzerine dayalı: Vampir diye bilinen tipik, hayali figür başarılı hikâye anlatıcılar, okuyucular ve seyirciler tarafından neden bilinçlerde bu kadar popülerlik kazandı ve bu süregeliyor? Ve soru söyle devam ediyor: Bunu nasıl başardı?Bu iki soruyu cevaplayabilmek için Vampir türünde ayakta alkışlanan, ticari açından başarılı hikâyeleri incelemeyi seçtim. Bunu yaparken her Vampirin karakter farklılığı gösterdiği iyice açıklığa kavuştu ve canavardan kötüye, kötüden kahraman düşmanına ve hatta bazı durumlarda kahraman unvanını kazanışı Vampir karakter özelliklerinin farklı fonksiyonlarını gösteriyor. Zengin çeşitlikteki Vampir imajı ve karakter özellikleri gösteriyor ki; uzun karanlık zehirli dişli ve pelerinli bakire kanı arayan vampir imajı bize sunulanlardan sadece biri.İkinci odak noktamız birinci noktamız ile iç içe geçmiş olarak, anlatım şekli ve bu şeklin ilk nasıl oluştuğu. Vampir hikâyelerinin popülerliğini korumasındaki ikinci ana nokta ise, anlatımın çeşitliliği ve türleri. Bu da, Vampirin kendisi gibi, anlatım ve türleri sürekli yapılandırılır, çözülür ve yeniden yapılandırılır. Hiç sonlanmayan bir çeşitlendirme...Son bölüm yukarıdakilerin üzerine inşa ediliyor, çağdaş Vampir hikâyelerine ve Vampire esas model olarak bakıyor: Binlerce imajı ve karakter özelliği olan yaratığın varlık nedeni genelde toplumdaki ?iyi?lerin onları alt etmesi için ve sonra Vampir mağlup oluyor (istisnalar var tabii), böylece toplumdaki korku ve anksiyeteler dengeleniyor.Yukarıdaki faktörleri açıklarken şu sonuca ulaştım; Vampirin sadece bir sır, içi boş bir damara akraba, hiçbir zaman popülerliğini kaybetmeyen çünkü hiçbir zaman fark edilebilir bir formda var olmayan, hiçbir zaman sonuçlanmayan büyüyen ve küçülen, henüz kaynağını bastırmamış bir seri imalardan oluşan bir yaratık olduğu... Bu anlamda Vampir, kötülüğün en iyi temsil edileni gibi görülebilir çünkü sadece bir imaja takılı kalamaz, yarış gibi, farklı stil sunumları ve anlatım formları ile yeniden doğan, kitle iletişim araçlarını sürekli yayılarak besleyen hikâye anlatıcılara mükemmel bir aracı garanti eder.

This thesis is based on two questions: ?Why has the seemingly stereotypical, fictitious figure, known as the vampire, gained and retained such popularity in the popular consciousness of successive generations of storytellers, readers and audiences?? And a follow on question from this: ?How has it done so??In order to answer these two questions, I undertake to study a selection of the most critically acclaimed or commercially successful stories in the vampire genre. In doing this, it becomes apparent just how different the image of each vampire is, and that their assigned character function varies widely from: monster to villain through to antihero - and even in some cases ? achieving genuine hero status. A study of a wide range of vampire images and character traits therefore suddenly reveals that such fixed images as a tall dark stranger with fangs and a cape seeking the blood of virgins is only one of the many images on offer.A second area of focus, but one that is interlinked to the first is the narrative form and how this form was arrived at. In this manner, the diversity of narrative and narrative forms reveals the second key to the sustained popularity of vampire stories, in that, like the vampire itself, the narratives and narrative forms are constructed, disassembled and reconstructed time and again in a never ending pattern of diversification.A final section building on the ones above looks at contemporary vampire stories and the vampire as archetype: a creature with a thousand images and traits that mainly exists (there are exceptions) for the purpose of being hunted down by those representatives of good within a society and then vanquished, thus taking the fears and anxieties of that society with them.By analyzing the above factors, I arrive at my conclusion. My conclusion being that a vampire is just a cipher, akin to an empty vessel, who never fully loses popularity because it never exists in one discernable form, only a series of impressions ? some stronger than others ? but impressions all the same, in a never ending process that waxes and wanes, yet never extinguishes its source. In this sense, the vampire can be seen as the very best representative of evil because it cannot be pinned to one image, type or race, and is reborn in different styles of presentation and narrative forms, forever spreading down the lines of mass communication and guaranteeing storytellers a perfect vehicle for the representation of evil.