Tavşan ulnar osteotomi modelinde pentoksifilinin kırık iyileşmesine etkisi

Abstract

ÖZET Kırıkların yaklaşık olarak % 5-20' sinde kaynama gecikmesi veya yetersizliği görülür. Bu yüzden, günümüzde, geleneksel tedavi yöntemlerine katkı sağlayabilecek kırık iyileşmesini artıran yeni tedavi yöntemlerinin geliştirilmesi amaçlanmaktadır. Çalışmamızda, fosfodiesteraz enzim inhibitörü olan pentoksifılinin kırık iyileşmesi üzerindeki etkilerini deneysel olarak inceledik. Bu çalışmada, on beş adet Yeni Zelanda tipi erişkin dişi tavşan üzerinde ulnar osteotomi oluşturuldu. Tavşanlar iki gruba ayrıldı: Sekiz tavşandan oluşan birinci grup (pentoksifılin grubu) ve yedi tavşandan oluşan ikinci grup (kontrol grubu). Tavşanlar, histolojik değerlendirme ve kallus dokusu volümetrik analizi için otuzuncu günlerde sakrifıye edildi. Tavşanların tamamı sakrifıye edildikten sonra, ulnaların kallus volümetrik analizleri kantitatif bilgisayarlı tomografi yöntemiyle yapıldı. Ayrıca, dekalsifıye edilen örnekler histolojik olarak değerlendirildi. Kallus volüm sonuçları, Mann-Whitney U testi kullanılarak istatistiksel olarak değerlendirildi. Değerlendirme sonuçları, pentoksifılin grubundaki kallus volümlerinin kontrol grubuna oranla daha fazla olduğunu ve bu fazlalığın istatistiksel olarak anlamlı olduğunu gösterdi (p < 0.05). Histolojik değerlendirmeler ise kontrol grubuna nazaran pentoksifılin grubunda kırık iyileşmesinin daha hızlı ve kallus dokusunun daha fazla olduğunu gösterdi. Bu bulgular, kendiliğinden iyileşen uzun kemik osteotomilerinin iyileşmesinin pentoksifılin tedavisi ile artırıldığını göstermektedir. Bu sonuçlar, ek bir destek gerektiren kırık hastalarında fosfodiesteraz inhibitörü olan pentoksifılin etkisini değerlendirmek için yapılacak çalışmalara bir temel oluşturabilir kanısına vardık. Anahtar kelimeler: pentoksifılin, kırık iyileşmesi, ulnar osteotomi modeli, tavşan

SUMMARY Approximately 5% to 20% of fractures have delayed or impaired healing. Therefore, in recent, it is desirable to develop new therapies to enhance fracture healing that can be used in conjunction with traditional treatment methods. In our experimental study, we examine effects of pentoxifylline that was known phosphodiesterase inhibitors on fracture healing experimentally. In this study ulnar osteotomies were created in fifteen skeletally mature female New Zeland rabbits. Rabbits were divided into two groups. First group (pentoxifylline group) consisting of eight rabbits and second group (control group) consisting of seven rabbits were sacrified for histological evaluation and volumetric callus analysis at thirtieth days. After the rabbits were sacrified, the ulnaes were scanned with quantitative computed tomography to assess volumetric analysis of callus. In addition, undecalcified specimens were evaluated histologically. The results of callus volume were statistically evaluated by `Mann- Whitney U test `. When compared with control group, the results revealed that callus volume in pentoxifylline group were greater and statistically significiant at thirtieth days (p < 0.05). Histologic evaluation revealed that fracture healing was earlier and callus tissue was greater in pentoksifilin group when compared with control group. These findings indicate that treatment with pentoxifylline enhances healing of a long-bone osteotomy that heals spontaneously. We concluded that, the results of this study may provide a rationale for testing the ability of pentoxifylline that is known phosphodiesterase inhibitors to accelerate healing in patients with fractures requiring an addition treatment. Key words: pentoxifylline, fracture healing, ulnar osteotomy model, rabbit