Kısmi omurilik yaralanması modelinde metilprednizolon tedavisinin etkinliği

Abstract

Omurilik yaralanmalarında mortalite ve morbidite yönünden sonuçların kötüolması, araştırmacıları bir yandan omurilik yaralanmasının fizyopatolojisiniincelemeye, diğer yandan yeni tedavi yöntemleri araştırmaya yöneltmiştir. Bu dainsan omurilik yaralanmalarına benzer modelleri hayvanlarda oluşturmakgereksinimini doğurmuştur.Klinik durumların çoğunda olduğu gibi, travmadan sonra omuriliğe süreklibasının ikincil yaralanma sürecine katkıda bulunan başlıca faktör olduğunu veişlevsel bozuklukların bası süresine bağlı olarak ortaya çıktığı hipotezine dayanarak,bu çalışmanın birinci aşamasında omuriliğe farklı sürelerde (30 ve 60 dakika)epidural bası yaparak oluşturulan tavşan modelinde omurilik hasarının büyüklüğü ilebasının kaldırılmasından sonraki işlevsel düzelme arasındaki ilişkiyi saptamayaçalıştık. Bası sonrası 1. gün çekilen MR görüntülerinden hesaplanan lezyonhacimlerinin I. Grup (30 dakika bası) ile II. Grup (60 dakika bası) arasındaki farkistatistiksel olarak anlamlı bulundu. II. Gruptaki lezyonun büyük oluşu bu gruptakiciddi motor işlev yitimiyle uyumluydu. Çalışmamızın ikinci aşamasında amacımızbu modelde yüksek doz metilprednizolon (MP) tedavisinin omurilik hasarınıniyileşmesine katkısını araştırmaktı. Bu amaçla III. Grup (45 dakika bası) ile IV. Grup(45 dakika bası + MP) arasında bası sonrası ortalama Tarlov puanları karşılaştırıldı.İlk günlerde IV. Grupta arka ayakların motor işlevleri hızla iyileşirken, III. Gruptaişlevsel iyileşme daha yavaştı. İlk günlerdeki motor işlevlerin düzelmesinde iki gruparasındaki bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu, fakat yedinci günden sonramotor işlevlerin düzelmesinde iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak önemsizdi.Sonuç olarak epidural omurilik basısıyla oluşturulan kısmi omurilik hasarındabası süresi ile nörolojik kayıpların arttığı, basının kaldırılmasından sonra yapılanyüksek doz MP tedavisinin nörolojik kayıpların düzelmesinde kısmen yararlı olduğusaptanmıştır.Anahtar Sözcükler: Metilprednizolon, omurilik basısı, travma, tavşan

Spinal cord injuries resulting in severe mortality and morbidity levels haveled the researchers to do further studies on the pathophysiology and new treatmentstrategies of the spinal cord injuries, which consistently required the development ofspinal cord injury models in animals.Based on the assumption that sustained spinal cord compression after traumamay be the major factor contributing the secondary injury process and that functionaldeterioration occurs on a time-dependent manner, on the first stage of our rabbitmodel study, we tried to establish the relationship between the severity of the spinalcord injury developed through applying epidural compression for 30 and 60 minuteson the cord and the functional improvement after decompression. The difference inlesion volumes between Group I (30 min compression) and Group II (60 mincompression) was evaluated on MR images which were taken on day 1 aftercompression was found to be statistically significant. The severity of the lesion inGroup II was consistent with the degree of the motor function loss in the same group.In the second part of the study, our aim was to investigate the contribution of highdosemethylprednisolone (MP) treatment to the improvement of cord injury.Therefore, mean Tarlov scores of Group III (45 min compression) and Group IV (45min compression + MP) were compared after the compression. During the first fewdays, hindlimb motor function improved markedly in Group IV whereas it wasslower in Group III. The difference in hindlimb motor function improvementbetween these two groups during initial six days was statistically significant.To conclude, we established that neurological loss in partial cord damage dueto epidural cord compression increased depending on the compression time, and thathigh-dose MP treatment after decompression was partially useful in the improvementof neurological loss.Key words: Methylprednisolone, rabbit, spinal cord compression, trauma.