Türkiye`de kırsal kalkınma uygulamaları ve sosyal sermaye bileşeni çerçevesinde manisa salihli ilçesi üzerine yapılan bir araştırma

Abstract

Birçok ülkede olduğu gibi Türkiye Cumhuriyetinde de kırsal alanlar önemli bir yer tutmaktadır. Her ne kadar Türkiye'de net bir kırsal alan tanımı yapılamamış ve bu yüzden başarılı kırsal kalkınma politikaları yürütülememiş olsa da Türkiye, kırsal alanlara yönelik geliştirilen kalkınma projeleri ve çeşitli uluslar arası tarımsal desteklemelerle kırsal kesimin ekonomik sorunlarını iyileştirmeye ve burada yaşayan insanların refah düzeylerini yükseltmeye çalışmıştır. Kırsal kalkınma yaklaşımlarına 1980'li yıllara kadar tarımda modernizasyon ve devlet müdahaleleri hâkim olurken, bu tarihten sonra serbest piyasa, şeffaflık, sürdürülebilir sosyal ve kırsal kalkınma, hızlı ve katılımcı kırsal kalkınma anlayışı, iyi yönetişim ve sürdürülebilir geçim gibi kavramlar dahil olmuştur. Bu durum tarımsal kalkınmaya dayalı geleneksel kalkınma politikalarından, yerel kaynakları ve dinamikleri de içeren bütüncül kırsal kalkınma yaklaşımlarına yönelimi gerçekleştirmiştir. Çalışmada kırsal kalkınmanın yanı sıra ''Sosyal Sermaye'' konusuna da dikkat çekilmiştir. Sosyal sermaye, insanlar arası güven, birlik ve bütünlük duygusuna dayalı olarak, işbirliği ve ortak eylem potansiyelini harekete geçirmek suretiyle birlikte çalışmayı olanaklı hale getiren, toplumsal gelişimin yanı sıra ekonomik gelişim açısından da önem arz eden bir kavramdır. Sosyal sermaye teorisi soyut bir kavram olmakla beraber, çeşitli bilim adamları ve kurumlar tarafından farklı tanımları bünyesinde barındıran, güven, karşılıklılık, ağlar ve normlar tarafından şekillenen bir sermaye türüdür. Çalışma kapsamında, sosyal sermayenin literatür de öngörülen boyutlarının hangilerinin Salihli kırsal alanına uygulanıp uygulanmadığı ve anlamlı sonuçlar verip vermediği SPSS paket programıyla test edilmiştir. Buna göre hane halkı bireylerinin kırsal yörelerdeki arazi kullanım biçimleri ve gruplara olan üyelikleri sosyal sermaye boyutları açısından değerlendirilmiştir.

As in majority of countries worldwide, rural areas constitute a considerable part of Republic of Turkey. The exact definition of rural areas is inexistent in Turkish legislation and due to this it has not been possible to successfully implement rural development policies. In spite of this, the government subsidies and international fund subsidies were actively used in attempts of fixing problems in rural development. Until early 1980's Rural development approaches were mainly modernization in agriculture and government interventions, however on following years; sustainable social and rural development, free market, transparency, rapid and affiliative rural development and well-maintained mutual management in sustainable rural development, approaches have been added. Addition of these concepts have made room for integrative rural development policies which consists of usage of local resources along with agricultural resources together rather than traditional agricultural approach.Social capital is another topic of the analysis in addition to rural development. Social capital is based on unity and mutual trust among people. Social capital realizes the potential of working for common interests in a community by utilizing its cooperative capacity. It is not only an indicator of social development but also a strong economic indicator. As an abstract term, it is defined by several scientists and institutions as a type of capital which includes trust, mutuality, networks and norms.In context of this study, it is determined that which dimensions of social capital can be considered as a factor with significant results for Salihli rural region using SPSS statistical software. Accordingly, usage of landing and memberships to various groups of households have been evaluated under social capital dimensions.