Dikiş alıcı alet ile klasik dikiş alıcı aletlerin karşılaştırılması

Abstract

Giriş: Yara iyileşmesi araştırmacıların başlıca uğraş alanı olmuştur. Sadece sutur atma değil, sutur alma sırasında da çeşitli yangısal olaylar ortaya çıkmaktadır. Biz hem kolay, hem de yara yerine hasarsız, sutur almayı kolaylaştırıcı yeni bir alet tasarladık ve aletimiz için patent aldık. Yeni sutur alıcı aletimizin işlevselliğini hayvan deneyi ile kanıtlamaya çalıştık. Materyal Metod: Toplam 14 adet Sprague-Dawley tipi rat çalışmaya alındı. İki grup oluşturuldu. Birinci gruptaki 7 ratın suturleri yeni tasarım dikiş alıcı alet ile alınırken, 2. gruptaki 7 ratın suturleri klasik yöntem olan penset ve bistüri ile alındı. Deneklerin hazırlanması, yara oluşturma ve yara bakım tekniği, ratların kiloları, sutur alma hızları, yara yeri histopatolojileri istatistikler olarak değerlendirildi. Bulgular: Ratlar arası ağırlıklarda anlamlı bir fark bulunmadı (p 0,652). Sutur alma zamanları incelendiğinde yeni alet ile klasik yöntem arasında istatistiksel olarak anlamlı değildi (p<0.05). Suturler alınırken iki tekniğin mikroskopik açıdan dokuda yarattığı hasar değerlendirildiğinde her iki teknikte de doku hasarı oluşmadığı saptandı (p=1,000). Yine makroskopik açıdan dokuda yarattığı hasar karşılaştırıldığında da iki teknikte anlamlı bir fark saptanmadı.Sonuç: Çalışmamızda yüzlerce yıllık geleneksel yöntem ve aletler ile yeni bir aletin karşılaştırılması mümkün olmuştur. Bu açıdan bakıldığında benzer çalışmalara rehber olması açısından önemlidir. Yeni aleti kullanarak hem zamandan hem de performanstan kazanç sağlanmakla kalmadı zor suturleri almanında daha kolay olacağına dair izlenim oluştu. Yeni aleti kullandıkça gözlenen hızlanma aletin pratik kullanıma girmesi konusunda bizi cesaretlendirmiştir. Anahtar kelimeler: Sutur alınması, yara iyileşmesi

Introduction: Wound healing became the primary field of occupation for researchers. Some inflammatory cases occur not only during stitching, but also in course of suture receiving. We designed a new device that is both easy to implement and promotes suture receiving without harming the wound site; and took out a patent for it. We tried to prove the functionality of our new suture receiver device through an animal experiment. Material Method: 14 Sprague-Dawley type rats were included in the study in total. They were classified as two groups. The sutures of 7 rats in the first group were received by the new design suture receiver device, while the sutures of 7 rats in the second group were received by forceps and lancet, which is the classic method. The preparation of experimental animals, wounding and wound care technique, the weights of rats, suture receiving rates and wound site histopathologies were evaluated statistically. Findings: A significant difference was not found with regards to weights of rats (p 0,652). The statistical difference between the new device and the classic method was not significant when suture receiving times were examined (p<0.05). When the damages created in tissues as the sutures are received by these two methods are evaluated microscopically, it was determined that any tissue damage was not occurred in both techniques (p=1,000). And a significant difference was not seen for both techniques, when the damages they created in tissues were compared microscopically. Result: In our study, it became possible to compare a new device and the traditional method and devices that are used for hundreds of years. When viewed from this aspect, it is important with regards to leading similar studies. Using the new device not only provide advantage with regards to both time and performance, but also formed an impression that it will be easier to receive troublesome sutures. The speedup observed as we keep using the new device encourages us for the device to come into practical use. Key words: Suture removal, wound healing