Tamoksifen yüklü aljinat/nişasta kürelerin üretimi ve ilaç salım özelliklerinin incelenmesi

Abstract

Bu çalışmada bir kanser ilacı olan Tamoksifen'in aljinat-nişasta mikrokürelere tutuklanması ve kontrollü ilaç salım materyalinin üretilmesi araştırılmıştır. Tamoksifen'in kontrollü olarak salımını sağlamak üzere doğal polimerler olan aljinat ve nişasta ile mikroküreler oluşturulmuştur. Aljinat-nişasta mikrokürelerin üretim koşulları optimize edilerek %1.5 aljinat ve 100 mg nişasta karışımı en iyi Tamoksifen taşıyıcı polimer bileşimi olarak tespit edilmiştir. Üretilen mikrokürelerin FTIR, DSC, SEM ile fiziksel özellikleri incelenmiş ve ortalama 2mm çapında oldukları ve Tamoksifen'in mikrokürelere fiziksel olarak tutunduğu sonucuna varılmıştır. Mikrokürelerin tutuklama etkinliği en yüksek %99.4; yükleme kapasitesi ise %0.92 olarak ölçülmüştür. Tutuklama etkinliğine sıcaklığın etkisi incelenmiş ve 25 C°nin tutuklama için en uygun sıcaklık olduğu sonucuna varılmıştır. Mikrokürelerin şişme analizleri sonucu su ve in vitro mide ortamlarında şişme yüzdesi düşük (yaklaşık %70), ince bağırsak ortamında ise yaklaşık % 2802 olarak bulunmuştur. Mikrokürelerden Tamoksifen'in salım çalışmaları in vitro mide ve ince bağırsak ortamlarında ayrı ayrı ve ardışık olarak incelenmiştir. Yirmi dört saat sonunda mide ortamında yaklaşık %12.01, ince bağırsak ortamında %39.11, ardışık ortamda ise % 44.34 salım elde edilmiştir. Salım kinetiği de incelenmiş ve Korsmeyer-Peppas kinetiğine uygun bulunmuştur. Sonuçların kontrollü Tamoksifen salım materyali üretimi çalışmalarına ışık tutacağı düşünülmektedir.

In this work, entrapment of Tamoxifen onto alginate-starch microbeads and production of controlled release material were investigated. For this, microbeads were produced using alginate and starch natural polymers. Production of alginate-starch microbeads was optimized and combination of 1.5% alginate and 100 mg of starch was found to be optimum mixture for the production of carrier matrix. Microbeads produced were examined physically using FTIR, DSC, and SEM and it was found that the beads had 2mm diameter approximately and Tamoxifen was physically entrapped to microbeads. The highest entrapment efficiency was calculated to be 99.4% whereas loading capacity was calculated to be 0.92%. The effect of temperature on entrapment efficiency was investigated and it was determined that 25 °C was the most suitable temperature. Swelling tests in distilled water and in vitro stomach medium showed approximately 70% swelling whereas swelling in gastrointestinal fluid was 2802%. Tamoxifen release from microbeads was tested for in vitro stomach and small intestine media either separately or successively. It was found that 12.01%, 39.11% and 44.34% release was achieved for stomach, small intestine and both, respectively. Release kinetics of Tamoxifen was found to fit to Korsmeyer-Peppas kinetics. It is concluded that the results of this work will shed light on production of controlled release matrix for Tamoxifen.