Hodgkin hastalığı nedeniyle primer kemoterapi ardından radyoterapi ile tedavi edilen hastalar arasında tedaviye refrakter olan ya da tam remisyon elde edilmesi ardından hastalığı nüksedenlerin özellikleri...

Abstract

ÖZET Tüm evrelerden Hodgkin hastalığı olan 407 hasta, 1981 - 1988 arasında POF (Paris Ouest France) H81 protokolü bünyesinde sistemik kemoterapi ardından radyoterapi ile tedavi edildi. Protokol tedavisi sırasında 22 hastada remisyon elde edilemedi. 1996 yılı sonu itibariyle tam remisyon elde edilen hastaların 46'sında hastalık, tedavi bitiminden 3~ila-434 ay sonra- nük'setti. Bu nükslerin yaklaşık yarısı, tedavi bitimini takibeden 2 yıl içinde, üçte ikisini aşan kısmı ise üç yıl içinde oldu. İlk sırada aynı sekans ile tedavi edilen, bu şekilde homojen tedavi alan ve tedavinin başarısızlıkla sonuçlandığı toplam 68 hastanın özellikleri ve uzun süreli takip sonuçları incelendi. Hastaların akibeti araştırıldığında tüm hastalarda 5 yıllık sağkalım %38,8, refrakter hastalarda %27,3, nükseden hastalarda %44,4 olarak bulundu. 3'ü refrakter, 1'i nükseden hasta olmak üzere 4 istisna haricinde tüm hastalar konvansiyonel ya da yüksek dozlarda ikinci sıra kemoterapi +/- radyoterapi aldı. Bu tedaviler ile 42 hastada tam remisyon elde edildi. Uzun süreli sağkalım için ikinci sıra tedavide tam remisyon elde edilmesinin şart olduğu görüldü. İkinci sıra tedavi ile tam remisyon elde edilen hastalarda beş yıllık sağkalım oranı % 63,8 olurken diğer hastalar arasında üç yıldan fazla yaşayan olmadı. Cinsiyetin, inisyal klinik evre ve tümör yükünün, eritrosit sedimentasyon hızının, histolojik tipin, ilk sıra kemoterapiye yanıtın ve ayrıca inisyal remisyon süresinin, yaş, başarısızlık anındaki klinik evrenin ve uygulanan tedavi tipinin ikinci sıra tedavi ile tam remisyon, başarısızlık sonrası sağkalım ve hastalıksız sağkalım açısından rolü araştırıldı. İnisyal özelliklerden sadece düşük eritrosit sedimentasyon hızı ve küçük yaş, başarısızlık anındaki özelliklerden ise erken klinik evre, yüksek dozlu -3-kemoterapi ve küçük yaş, ikinci sıra tedavide yüksek remisyon oranları sağladı. Sağkalım ve hastalıksız sağkalım açısından ise ileri yaş ve ileri klinik evre, kötü prognozla sonuçlandı. Sonuç olarak birinci sıra kombine modaliteli tedavinin başarısızlıkla sonuçlandığı hasta grubumuzda prognozu etkileyen başlıca faktörlerin başarısızlık anındaki klinik evre ve yaş olduğu görüldü. 4-