Mukoid dejenerasyona bağlı menisküs yırtıklarının klinik ve laboratuvar özelliklerinin incelenmesi

Abstract

7. ÖZET Mukoid dejenerasyon zemininde oluşan menisküs yırtıkları azımsanamayacak sıklıktadır, genelde genç hasta grubunda izlenmesi konuya olan ilgiyi arttırmaktadır. Bu çalışmada; meniskal mukoid dejenerasyon ile bakteriye! enfeksiyon, genetik yatkınlık, menisküs yapısındaki bozukluk arasındaki ilişki araştırıldı ve bu tipteki dejenere menisküs yırtıklarının klinik, MRG, artroskopik değerlendirmesi yapıldı. Öykü-Fizik muayene ve/veya MRG ve/veya artroskopik değerlendirme ile mukoid dejenerasyon zemininde menisküs yırtığına sahip olduğu düşünülen 27 hasta incelendi. Patolojik değerlendirmede; evre 2-3 lezyonu olan 23 hasta (24 menisküs) çalışma grubunu oluşturdu. Klinik değerlendirmede; yaş ortalaması 36(16-68) olarak izlendi. 17 hasta 40 yaş ve altındaydı. 20 hastadan travma öyküsü alınamadı. Ağrı en sık izlenen hasta şikayetiydi. Semptomların başlangıcından tedavi oluncaya kadar geçen süre ortalama 11.6 aydı. 11 hastaya ait MRG'ler incelendi; tümünde Ti ve T2 sekanslarda menisküs parankiminde izlenen sinyal yoğunluğundaki artışın eklem yüzüne açıldığı gözlendi. Artroskopik değerlendirmede; 8 dış, 16 iç menisküs etkilenmişti, en sık longitüdinal-horizontal yırtık izlendi, yırtıklar sıklıkla menisküsün arka 1/3 ve orta-arka 2/3'ünde lokalizeydi. Etkilenen dış menisküslerin 5'inde menisküs kisti tespit edildi. 18 hastaya HLA tiplendirmesi yapıldı; kontrol grubuyla kıyaslandığında DR17 (p=0.0205) ve DQ3 (p=0.03668) fenotipleri daha sık izlendi. Meniskal doku örneklerinde bakteri varlığı bakteri 16S rRNA geninin korunmuş bölgelerini tanıyan geniş spektrumlu PCR primerleri kullanılarak araştırıldı, bakteri varlığı ile uyumlu bulguya rastlanmadı. Meniskal doku örneklerinde kollajen ve glikozaminoglikan miktarları (ng/mg) tespit edildi, evre 2 ve evre 3 arasında istatistiksel olarak anlamlı fark izlenmedi. Sonuç olarak; mukoid dejenerasyon zemininde menisküs yırtıklar sıklıkla 45 yaş altında izlenir. İç menisküs daha sık etkilenir. Dış menisküsün etkilendiği vakalarda tabloya sıklıkla menisküs kisti eşlik eder. Etyolojide bakteriyel enfeksiyonun yeri yoktur. DR17 ve DQ3 fenotipi taşıyan bireylerde patolojinin izlenme oranı daha fazladır. Bu durum etyolojide genetik faktörlerin rol alabileceğini düşündürebilir. Klinik bulgular silik ve tanı koymak zordur. Semptomatoloji silik olduğu için tedavi süresi gecikir. Tedavide sıklıkla subtotal/total menisküs eksizyonu gereklidir, menisküs korunamamaktadır, klinik bulgular çok belirgin olmadığından travmatik yırtıklara kıyasla MRG'ye tanı için daha sık 50