Elektif perkütan koroner revaskülarizasyon yapılan hastalarda anjiyotensin-II reseptör blokerlerinin restenoz üzerine etkileri

Abstract

7. ) ÖZET : AMAÇ : Bu çalışmanın amacı, bir anjiy ötensin II reseptör blokeri ( ARB ) olan losartanın uzun süreli kullanımının başarılı perkütan koroner revaskülarizasyon yapılan hastalarda, restenoz üzerine etkilerini değerlendirmektir. Koroner arter hastalığında ( KAH ), major epikardiyal koroner arterlerde ciddi darlık yaratan lezyonlann ve bu lezyonlann oluşturduğu klinik sendromlann tedavisinde perkütan koroner revaskülarizasyon yöntemleri yaygm kullanılan kabul görmüş tedavi seçeneklerindendir. Fakat akut oklüzyon ve özellikle restenoz gelişimi bu prosedürlerin en önemli dezavantajı ve sınırlılığıdır. Tüm olumlu gelişmelere rağmen restenoz oram % 25 - 50 arasında bildirilmektedir. Restenozun önlenmesine yönelik olarak, sistemik ilaç tedavisi ile ( ACE inhibitörleri de dahil olmak üzere ) yapılan çalışmalarda olumlu sonuçlar alınamamıştır. A H'nin aterogenez ve endotel fonksiyonları üzerine bilinen etkileri AT-1 reseptörleri ile olmaktadır. A IFnin reseptör düzeyinde blokajı ile restenoz üzerinde olumlu etldlerinin olabileceği hipotezi bu çalışmada test edilmiştir. METOD VE BULGULAR : Çalışmaya 75 ( 18 K / 57 E ) hasta alındı. 48(13K/35E) hasta içeren Grup l'e 50 mg / gün losartan 6 ay süreyle verildi. 27 hasta ( 5 K / 22 E ) içeren Grup 2 kontrol grubu olarak alındı. Olguların % 92 'sine kontrol koroner anjiy ografi yapıldı. Kontrol koroner anjiyografi Grup l'de ortalama 4,8. ayda, Grup 2'de 4,9. ayda yapıldı. Kantitatif koroner anjiy ografik ( QCA ) değerlendirme yapıldı. Hastalarm temel klinik özellikleri, anjiy ografik lezyon özellikleri, işlem özellikleri ve idlem sonu özellikleri her iki grupta benzerdi. Kontrol koroner anjiy ografide, minimal lümen çapı ( MLÇ ) Grup l'de 1.79 ± 0.93 mm, Grup 2'de 1.63 ± 1.13 mm ( p = 0.354 ), geç lümen kaybı Grup 1 'de 0.86 ± 0.73, Grup 2'de ise 1.01 ± 0.78 ( p = 0.612 ) olarak ölçüldü. Klinik restenoz oram, Grup l'de % 27 ( 13 / 48 ), Grup 2'de % 26 ( 7 / 27 ) olarak hesaplandı ( p = 0.913 ). Tüm girişimler ( PTKA ve Stent ) için anjiyografık restenoz, Grup l'de % 33 ( 15 / 48 hasta ), Grup 2'de % 41 ( 1 1 / 27 hasta ) ( p = 0.307 ), anjiyografık in-stent restenoz oranı Grup l'de % 27 ( 1 1 / 41 hasta ) Grup 2'de % 36 ( 8 / 22 hasta ) ( p = 0.267 ) olarak hesaplandı. Losartan ile tüm girişimler için restenoz oranında % 8, in-stent 39restenoz oranında % 9 istatistiksel olarak anlama ulaşmayan azalma eğilimi saptandı. ( p < 0.05 = istatistiksel olarak anlamlı değer ) SONUÇ : Bu çalışma losartan ile yapılan ilk klinik ve anjiyografîk restenoz çalışmasıdır. Perkütan koroner girişim yapılan hastalarda losartan ile klinik restenoz oranında anlamlı azalma saptanmadı. Anjiyografîk restenoz oranında azalma eğilimi olsa da, istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azalma sağlanamamıştır. Bu çalışmanın sonuçlan, diğer ARB'leri ile ve farklı ilaç dozları ile daha fazla hasta içeren çalışmalara gereksinimi ortaya koymaktadır. ANAHTAR SÖZCÜKLER : Anjiyotensin reseptör blokeri, restenoz, perkütan koroner revaskülarizasyon. 40

8. ) SUMMARY : OBJECTIVE : We aimed to find the effects of losartan, an angiotensin receptor blocker ( ARB ), on restenosis of perfectly coronary revascularized patients by percutaneous coronary intervention ( PCI ). Percutaneous coronary revascularization procedures are used more commanly for the treatment of critical lesions in the major epicarcüal coronary arteries. Acute occlusions and especially development of restenosis are the most important disadventages of PCIs. Restenosis rate is thought to occur between 25 - 50 % though recent positive advances are going on. Recent studies with systemic drugs to prevent restenosis was found to be unsuccesfuLA II has arterogenic and endothelial functional effects with AT 1 receptors. In this study, we tested if A II receptor antagonism has benificial effects on restenosis with losartan. METHODS AND FİNDİNGS : Seventyfive patients ( pts ) ( 18 female, 57 male ) were included in this study. Fourtyeight of pts ( 13 F / 35 M )were given losartan 50 mg / day for 6 months ( Group 1 ), 27 of pts ( 5 F / 22 M ) were in control group ( Group 2 ). Control coronary angiography was performed at 4.8 months in Group 1, at 4.9 months in Group 2. Quntitative coronary angiography ( QCA ) was performed to all pts. Clinical, angiographic lesion and procedural characteristics and procedural and follow-up results were similar between two groups. In the control angiography, mimimal luminal diameter ( MLD ) was 1.79 ± 0.93 mm in Group 1, 1.63 ± 1.13 mm in Group 2 ( p = 0.354 ). Late luminal loss 0.86 ± 0.73 mm in Group 1, 1.01 ± 0.78 mm in Group 2 ( p = 0.612 ). Clinical restenosis rate was % 27 ( 13 / 48 pts ) in Gruop 1 and % 26 ( 7 / 27 pts ) in Group 2. Angiographic restenosis rate in all interventional procedures ( PTCA + Stent ) was % 33 ( 15 / 48 pts ) in Group 1, % 41 ( 1 1 / 27 pts ) in Group 2 ( p = 0.307 ). Angiographic in-stent restenosis rate % 27 ( 1 1 / 41 pts ) in Gruop 1, % 36 ( 8 / 22 pts ) in Group 2 ( p = 0.267 ). This study demostrated that losartan decreases restenosis rate in all interventional procedures by % 8 and in-stent restenosis rate by % 9 but this was not statistically significant. RESULTS : This study is the first clinical and angiographic trial that performed with losartan. Although losartan has no positive effect on clinical restenosis rate, it decreases the angiographic restenosis rate in the 41PCIs but this is not statistically significant. More studies with different ARBs and with different doses are needed to have more precise conclusions. KEY WORDS : Angiotensin receptor blocker, restenosis, percutaneous coronary revascularization. 42