Depresyonda DNA hasarının ve onarımının belirtili dönem ve düzelme ile ilişkisi

Abstract

Giriş ve amaç: Depresyonda tıbbi eş tanılılık, bilişsel bozukluklar ve mortalite riskinde artış görülmesi, DNA hasarı/onarımı mekanizmalarının depresyonun etyopatogenezinde merkezi bir role sahip olabileceğini düşündürmektedir. Bu çalışmada DNA hasarı/onarımı ile depresif belirtiler, depresif belirtilerin şiddeti ve belirtilerin düzelmesi arasındaki ilişkilerin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Yöntemler: Araştırmaya 33 unipolar depresyon, 24 bipolar depresyon tanılı hasta ve 61 sağlıklı gönüllü dahil edilmiştir. İlk görüşmede tanısal görüşmeler ve klinik ölçümler yapılmış, katılımcıların kan ve idrar örnekleri alınmıştır. Hastaların klinik ve laboratuvar ölçümleri araştırmaya dahil edildikten 8 hafta sonra tekrar edilmiş, 8. haftadaki klinik ölçümlerde düzelme saptanmayan hastaların son ölçümleri 12. haftada tekrarlanmıştır. Düzelme 17 maddeli Hamilton Depresyon Ölçeği toplam puanının ≤ 7 olması ile tanımlanmıştır. Katılımcılardan elde edilecek idrar örneklerinde hasarlı DNA nükleozidleri Sıvı Kromatografi- Tandem Kütle Spektrometresi kullanılarak ölçülmüştür. İdrar 8-OHdG düzeyleri, idrar kreatinin düzeylerine göre düzeltilmiştir. Kan örneklerinden elde edilen cDNA örneklerinden gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu ile OGG1 mRNA ekspresyon düzeyleri belirlenmiştir.Bulgular: Depresyon hastalarının idrar 8-OHdG düzeyleri sağlıklı bireylerinkine göre yüksek (p=0,008), OGG-1 ekspresyon düzeylerinin sağlıklı bireylere göre düşük olarak saptanmıştır (p=0,024). Depresif bireylerin belirtilerinin düzelmesiyle 8-OHdG düzeyleri azalmış (p=0,001), OGG-1 ekspresyon düzeyleri 2,95 kat artmış (p= 0,046) olarak saptanmıştır.Sonuç: Araştırmanın sonuçları depresyon hastalarında sağlıklı kontrollere göre daha fazla oksidatif DNA hasarı olduğunu; DNA hasar lezyonlarının DNA onarım sistemindeki geri dönüşümlü bozulmaların sonucu olabileceğini düşündürmektedir. Verilerimiz, DNA hasar/onarım süreçlerinin depresif dönemlerin nörobiyolojisi ile ilişkili olabileceğini göstermektedir.Anahtar sözcükler: Depresyon, DNA hasarı, DNA onarımı, 8-OHdG, OGG-1

Introduction: Presence of higher risk for medical comorbidity, cognitive impairments and mortality in depression suggests a central role of DNA damage/repair mechanisms in etiopathogenesis of depression. The aim of the study was to determine the relationship between DNA damage/repair and the depressive symptoms, symptom severity and symptomatic remission in depression.Methods: Thirty three unipolar depression, 24 bipolar depression and 61 healthy volunteers were included in the study. In the first visit, diagnostic interviews and clinical assessments were applied and blood and urine samples of participants were obtained. Clinical and laboratory assessments were repeated at the 8th week. The last assessments were performed at the 12th week for patients determined as unremitted by clinical assessments. The remission is defined as 17-items Hamilton Depression Scale score of 7 or lower. Liquid chromatography tandem mass spectrometry was used in the measurements of damaged DNA nucleosides in urine samples. The levels of 8-OHdG were adjusted for urine creatinine levels. The levels of OGG1 expressions were determined from cDNA samples, extracted from blood samples, using real time-polymerase chain reaction.Results: Patients with depression have higher levels of 8-OHdG (p=0,008), lower levels of OGG-1 (p=0,024) than healthy controls. Patients with depression presented decreased levels of 8-OHdG (p=0,001), 2,95 fold increased levels of OGG-1 by remission of depressive episode.Conclusion: Our results suggest that patients with depression, compared with healthy volunteers, had more oxidative DNA damage, and that those lesions may be accumulated by reversible impairments of the DNA repair systems. Our data indicate that DNA damage/repair processes are might be involved in neurobiology of depressive episodes.Key words: Depression, DNA damage, DNA repair, 8-OHdG, OGG-1