Günümüz sanatında öznel bir tavır olarak sanatçının kendi imgesi

Abstract

Özellikle 1960 sonrası sanatsal uygulamalara bakıldıgında, daha öncenesneler üzerinden kendi bilincine ulasmaya çalısan bakıs açısının, özneyi öne çıkaranbir algılamaya evrildigi görülür. Sanat, ?ben kimim?? sorusunu da içine alarak,insanın/sanatçının varolusuna cevaplar aradıgı bir sorgulamadır artık. Bedenüzerinden gerçeklestirilen performanslar ve otoportre çalısmaları daha çok buyaklasımın örneklerini içerir.20. yüzyıl basından itibaren öznelligini, tuval üzerinde nesnelerin gerçekliginibozarak ve biçimsizlestirerek uç noktaya tasıyan sanatçı, yüzyıl ortalarından sonrabedeniyle dogrudan ortaya koyar. Sanatın hem nesnesi hem içerigi olarak ?beden?,öznellik sunumlarının görsellestirildigi bir meydana dönüsür. Öznel deneyimleri vebunun yansımalarını içeren bu tür sanatsal edimler; geleneksel sanat biçimlerini,toplumsal yasam kurallarını ve rollerini, cinsel, etnik ve toplumsal kimlikleri tartısır.Ayrıca kendilik üzerinden benlik arastırmalarına da girilir.Modernitede felsefenin, sosyolojinin ve bir çok bilim dalının arastırmakonusu, nesnesi olan insan, çözülmeye baslayan yapısını ve kimligini, sanatla yenidenbiçimlendirerek olusturmaya çalısır. Bu olusumun ilk asaması ?kendilik? in sanatsalbir imgeye dönüstürülmesidir. lk defa otoportre çalısmalarında görülen kimlik vevarlık arastırmaları, imgelerle bu imgeler arasındaki, özne-nesne rollerinintartısılmasını içerir. Kendi gerçekligini bir nesne olarak ele alıp, incelemek, kesfetmek,sorgulamak ve yeniden anlamlandırmak, baslı basına öz-kimlik olusturmaya yöneliksüreçlerdir.Günümüz sanatında sanatçının kendi bedenini hem çözülmesi hem deyeniden kurgulanması gereken bir nesne olarak ele alması, otoportre gelenegiylebaslayan anlatımın radikal bir uzantısıdır denilebilir.

It is observed that the artistic vıewpoint, which previously strived to reach it?sown conscious through objects, has developed into a perception that emphasized thesubject especially after 1960?s. Art nowadays is becoming an inquiry that searches foranswers in relation to the human/artist?s existance with a focus question of ?who amI??. Performances that feature the human body and self-portraits mainly involveexamples of this approach.The artist who pushes her/his subjectivity through destruction and deformationof the reality of the objects on canvas since the beginning of 20th century, presentsthis new approach with her/his own body after the mid century. The human body asboth the object and the subject of art, evolves into an arena in which presentations thesubjectivity are visualized. The artictic creations of this nature, which involvesubjective experiences and their reflections, questions traditional art forms, social lıferules and roles, sexual, ethnic, and social identities. Self-inquiry that is linked to selfnessis also part of this trend..The human being, who has been an object and a topic of research ofphilosophy, sociology and many other disciplines, strives to reconstruct her/hisdisintegrated structure and identity through art. The first stage of this reconstructionis the transformation of the ?self? into an artistic image. The inquires of identity andexistantiality that were first represented in self-portraits involve the criticism of theroles between the object and the subject. The consideration of the reality of the self asan object, and to examine, to discover, to question, and to give meaning to it are partsof the processes of formation of self-identity.It can be said that the fact that a contemporary artist who considersher/his own body as an object which should be both disintegrated and reconstructedis an extention of a radical expression that started with the tradition of self-portrait.