Kur`an-ı Kerim`de Arap grameriyle bağdaşmayan hususlar hakkında bir araştırma

Abstract

ÖZET Hiç şüphe yok ki Kur'ân-ı Kerîm, ilahi bir mucize olduğu kadar aynı zamanda edebî bir mucizedir. Bilindiği üzere Kur'an, fesahat ve belagat tarihinde eşi görülmemiş bir mükemmeliyette olup klasik literatürün sahip olamadığı birçok inceliği ve güzelliği içeriyor. Bu gerçek bütün dönemlerde kabul edilmiştir. İşte biz bu araştırmamızla Kur'ân-ı Kerim'in nahiv alimleri ve diğer filologların temel çalışmalarına binaen eleştiriye tabi tutulamayacağını açıkça ortaya koyduk. Tam aksine, Kur'ân-ı Kerim, linguistlerin yaptıktan dilsel çalışmalara temel teşkil etmiştir. Ayrıca bu gerçek bütün Arap dili otoriteleri tarafından onaylanmıştır. islam fetihlerinin genişlemesi ve Arap olmayan başka toplulukların islam'a girmeleri, Arapça gramerin derlenmesi ihtiyacını doğurdu. Bu durum Kur'ân-ı Kerim ve hadisleri anlamaya yönelik Arap dilini öğrenme temayülünü arttırmıştır. Nahiv alimleri ve diğer linguistik ekoller, Arap dili kaidelerini derleme sürecinde Araplar tarafından kabul edilmiş toplu ve dağınık halde bulunan diğer bütün edebî literatürü kullanmışlardır. Tabii ki bu malzemenin safiyetini bozmamış ve bu işi en iyi şekilde temsil eden kimselerin ağzından çıkmış olması gerekiyordu. Hiç şüphe yok ki bütün bu çalışmaların iki kaynağı mevcuttu. Bunlar da Kur'ân-ı Kerim ve şiirdir. Kısacası nahiv alimleri ve Arap dili filologları hiç istisnasız Kur'an'ı, gramer ve Arapça'nın diğer bölümleri için esas kabul etmişlerdir. Bu sebepledir ki tanınmış gramerci ve filologlar temel sayılan dil kaidelerini koyduklan vakit iddiaları için sadece cahiliyye dönemi şiirini değil, ama aynı zamanda Kur'an ayetlerini de dayanak olarak zikretmişlerdir. Arap Dili ve Edebiyatı otoritelerinin gözünde son derece hayranlık uyandıran Kur'ân-ı Kerim'in bu konumuna rağmen onda i'rab hatası aramanın ne denli yanlış bir iş olduğu kendiliğinden ortaya çıkar.

ABSTRACT The Qur'an not just to be a human literary masterpiece, but a divine literary miracle. It is known that the Qur'an was generally accepted by the Classical, pre Islamic Arabs, to be a piece of unparalleled literature in its purity, fluency and aloquence, then it has to be accepted as such by the later people as well. From our research it should be quite clear that the Qur'an, logically can not be ciriticized on the basis of the work of the grammariance and other linguists, because of the fact that the Qur'an was the very basis of the woks of these linguists and furthermore, it had been recognized and accepted by all the linguistic authorities of the Arabic language to be epitome of their language. The conqueasts of the Arabs and the conversion of a large number of non-Arabs to Islam, created a need for the compilation of Arabic grammar as a large number of non-Arabs, now developed an inclination of learning the Arabic language to understand the Qur'an and the sayings of the Prophet. The grammariance and other scholars of linguistic fields, in their task of compiling their rules, used all the compiled or scattered Arabic literature that was accepted by the Arabs to be in its unadulterated verbal tradition and representative of the correct usage of their language. The two major unanimously accepted sources of this literature were the Qur'an and the pre-lslamic and Islamic poetry. Thus, all the grammarians and other linguists of the Arabic language, without exception have accepted the Qur'an as a source of grammar and other linguistic sciences of the Arabic language. If s because of this reason that such well known grammarians and linguists, while stating a particular grammatical or linguistic rule present wherever possible as evidence supporting their claim not only poetical but also Qur'anic verses. VIOnce this position of the Qur'an, which it holds in the eyes of the most approved native or naturalized authorities of the Arabic language and literature and also in the eyes of the grammariance, lexicologists etc. of the Arabic language is fully understood and appreciated, one can easily see the absurdity of claiming grammatical errors in the Qur'an. VII