Alt kesici sıralanması stabilite ve relapsının ortodontik tedavi sonrası uzun dönemde değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı sagital ve vertikal olarak farklı iskeletsel paterne sahip, çekimli ve çekimsiz tedavi edilmiş, alt kesici çapraşıklığının bulunduğu bireylerde, pekiştirme süreci bittikten uzun bir dönem sonra, düzeltilen çapraşıklığın relapsının incelenmesi ve çeşitli etkenlerle ilişkisinin değerlendirilmesidir.Materyal ve Metot: Bu çalışmanın materyalini sabit ortodontik tedavi görmüş 84 bireyin sefalometrik filmleri ve dental modelleri oluşturmaktadır. Bu bireyler tedavi öncesindeki vertikal olarak, normodiverjan ve hiperdiverjan; sagital olarak, Sınıf I ve II iskeletsel paternlerine; çekimli ve çekimsiz tedavi protokollerine göre 8 gruba ayrılmıştır. İrregülerite indeksi, kaninler arası genişlik, molarlar arası genişlik, overjet, overbite, ark uzunluğu, alt kesici mandibular plan açısı (IMPA) ve alt 1. molarların mezyal hareketi, tedavi öncesi (T0), tedavi sonrası (T1) ve pekiştirmeden 5 yıl sonraki (T2) kayıtlarda ölçülmüştür. Verilerin değerlendirilmesinde, tekrarlanan ölçümlerde varyans analizi ve çok yönlü varyans analizi kullanılmıştır.Bulgular: Sınıf I ve II bireyler arasında; T1-T2 döneminde; irregülerite indeksi, kaninler arası genişlik ve overjet; çekimsiz ve çekimli tedavi uygulanmış bireyler arasında; aynı dönemde, IMPA ölçümü istatistiksel olarak anlamlı fark göstermektedir. İrregülerite indeksi, kaninler arası genişlik ve overjet, Sınıf II bireylerde Sınıf I bireylere kıyasla daha büyük nüks eğilimi göstermektedir. .alışmamızın sonucunda, pekiştirme döneminden sonraki 5 yıllık süreçte, çekimli vakalarda önemli proklinasyon ve çekimsiz vakalarda önemli retroklinasyonlar bulunmuştur.Sonuç: Bulgularımıza göre sagital iskeletsel yapıların, alt kesici çapraşıklık relapsını etkilediği, vertikal iskeletsel yapıların ve tedavi protokolllerinin ise relaps üzerinde etkili olmadığı görülmüştür. Yine, İskeletsel Sınıf II ilişkiye sahip hastalardaki daha büyük relaps eğiliminden dolayı daimi pekiştirme yapılmasının daha faydalı olacağı düşüncesi ortaya çıkmıştır.Anahtar Kelimeler: Çapraşıklık, relaps, uzun dönem.

Aim: The aim of this study is to evaluate long–term stability and relapse of lower incisor alignement in patients with diffenet skeletal pattern (sagittal and vertical) and treated with and without premolar extraction.Material and Method: The material of this study consisted of cephalometric head films and dental casts of 84 individuals with fix orthodontic treatment. These individuals divided into eight groups according to their pretreatment vertical (normodivergent and hyperdivergent) and sagittal skeletal pattern (Class I and II ) and treatment protocol (extraction and nonextraction). Irregularity index, intercanine width, intermolar width, overjet, overbite, arch length, inferior incisor mandibular plane angle (IMPA) and mesial movement of lower first molars were measured at pretreatment (T0), posttreatment (T1) and 5 years postretention (T2) records. The data were analyzed with repeated measures ANOVA and multivariate ANOVA.Results: From T1 to T2, irregularity index, intercanine width and overjet showed statistically significant difference between Class I and II subjects, and in the same time period, IMPA showed statistically significant difference between extraction and non-extraction subjects. Irregularity index, intercanine width and overjet were showed greater relaps tendency in Class II subjects compared to those in Class I subjects. We found significant proclination and retroclination in extraction and non-extraction cases during 5 years postretention period, respectively. Conclusion: Our findings implied that relapse of lower incisor crowding is effected by different sagittal skeletal patterns, and is not effected by skeletal vertical patterns and treatment protocols. We suggested permanent retention in Skeletal Class II relation, because of greater relaps tendency. Key Words: Crowding, long term, relapse.