Controlling the bachelors of Istanbul during the ottoman modernization period and the regulations on vagabonds

Abstract

Bu çalısmada, 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyıl bası Osmanlı Istanbul'unda bekar, serseri ve isçi olmanın algılanısı, özellikle devletin serserilere karsı tutumuna odaklanarak incelemektedir. Amaç bu kavramların birbirleri ile nasıl kesistigini ve ayrıldıgını analiz etmektir. Bu anlamda, bekarların issizler ise serseri olarak sınıflandırıldıgını ve isleri oldugunda da basitçe isçi olarak kategorize edildiklerini tartısmaktayım. Sadece Osmanlı devleti için degil, Ingiliz ve Fransız devletleri için de bazı gruplar serseri sınıflandırılması ile 'potansiyel suçlu' olarak etiketlenmis, böylelikle de toplumun kontrol edilmesi amaçlanmıstır. Bu baglamda, serserilerle ilgili iki Osmanlı kanununu karsılastırmaktayım. Birincisi 1890'daki Serseri Nizamnamesi, ikincisi ise 1909'daki Serseri Yasası. Her iki yasal belgeyi de karsılastırarak, serseri olarak sayılmak için degisen tanımı analiz etmekteyim. Bu yasaların tarihsel baglamını anlamak için on dokuzuncu yüzyılın siyasi, ekonomik, sosyal ve hukuki baglamları dikkate alınmıstır. Çalısmamı sonlandırırken, serserilerle ilgili bu düzenlemelerin Osmanlı devletinin emekçi nüfus üzerinde idari ve ideolojik denetimini mestrulastıran araçlardan biri oldugunu önermekteyim.

This study examines the perception of being a bachelor, a vagabond, and a worker in the late nineteenth and early twentieth centuries of Ottoman Istanbul, especially, focusing on the state's attitude towards vagabonds. The aim of this study is to analyze how these conceptions overlap and part from each other. In this sense, I discuss that bachelors were categorized as vagabonds if they were unemployed, and in case of their employment, they were categorized simply as workers. The categorization of vagabonds meant to control some groups in society by labeling them as 'potential criminals', which was applied not only by the Ottoman state but also by the British and French states. In this context, I compare two Ottoman legislations on vagabonds. The first one is the Regulation on Vagabonds of 1890, and the second one is the Law on Vagabonds of 1909. By comparing both legal documents, I analyze the changing definition to be considered as a vagabond. In order to understand the historical context of these legislations, the political, economic, social, and legal contexts of the nineteenth century have been taken into consideration. Concluding my study, I suggest that these regulations on vagabonds were one of the tools for legitimizing the Ottoman state's administrative and ideological control over the working population.