Farklı yüzey hazırlıklarının porselen meteryalinin bağlantı direncine olan etkilerinin incelenmesi

Abstract

ÖZET Mükemmel biyouyumluluğa sahip porselen materyali, metal-porselen restorasyonlara yüksek estetik özellik kazandırmak amacıyla yaygın bir şekilde kullanılmaktadır. Porselen restorasyonların uzun yıllar hizmet verebilmesine karşın, porselen bünyesinde kırılmalar meydana gelebilmektedir. Başarısızlığa uğramış bir restorasyonun yerinden çıkarılması ekonomik nedenlerden ve restorasyonun kompleks yapısından dolayı pratik bir çözüm olmamaktadır. Bu gibi durumlarda porselen restorasyonun ağız içinde restoratif bir materyalle tamiri en pratik çözüm olarak akla gelmektedir. Bu çalışmada metal destekli porselen yapıda oluşan kırılma ve kopmalarda, üç faklı yüzey hazırlama işlemi ile birlikte bağlayıcı ajan ve adeziv rezin kullanılarak yapılan onarımlarda, makaslama tipi kuvvetlere karşı bağlanma direnci in-vitro olarak incelendi. Çalışmamızda kırılma tipleri porselen örneklerden oluşan birinci grupta örneklerin hemen tamamında koheziv tipte kırık gözlendi. Ortalamada en yüksek bağlantı değeri 12.3 MPa ile kumlama+asitleme yapılan grupta elde edildi. İkinci gruptaki metal örneklerde ise kırılmaların büyük çoğunluğu adeziv tipte oluştu ve ortalamada en yüksek bağlantı değeri 15 MPa ile kumlama yapılan grupta elde edildi. Metal ve porselen yüzeylerden oluşan örneklerin bulunduğu üçüncü grupta ise büyük oranda kombine tipte kırıklar gözlendi. Oluşan kopmalar porselen bünyesinde koheziv, metal bölgesinde ise adeziv kırılmalara neden oldu. Bu grupta ortalamada en yüksek bağlantı değeri 12.2 MPa ile kumlama ve asitleme yapılan gruplardan elde edildi. Tüm gruplarda farklı yüzey hazırlıkları uygulanan örnekler arasında ortalama bağlantı değeri açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlenmedi.

SUMMARY Ceramics as excellent biocompatible materials are widely used to achieve highly esthetic characteristics in restorations like metal-ceramics. Although these restorations usually provide a high restorative service over the years, sometimes fracture within the esthetic material can occur. Complex nature of this prosthesis makes it an uneconomic and unpractical solution for the dentist and patient to replace failed restoration with a new one. In situations like these intraoral repairing of the restoration would be the more appropriate solution of choice. This in-vitro study investigated the bond strength resistance against shear strength of failed-porcelam-fused4o-metal-restoration-imitating examples treated with three different surface preparation methods and repaired with an adhesive bonding agent and resin material. The first group involved examples imitating failed restoration with ceramic surfaces exposed only. Nearly all the examples in this group showed cohesive failure. The highest bond strength resistance was found in the subgroup treated with sandblasting + acid etching with mean of 12.3 MPa. The second group consisted of examples imitating failed restorations with all metal surfaces exposed. In this group most of the failures were of adhesive type. The subgroup treated with sandblasting showed the highest resistance in this group with mean of 15 MPa. The third group contained examples imitating failed restorations with exposed both porcelain and metal surfaces. In this group failures of mixed (adhesive + cohesive) type were witnessed. The fracture occurred on surfaces with exposed porcelain was of cohesive and on metal surfaces was of adhesive type. The highest mean result in this group was obtained in the subgroup treated with sandblasting + acid etching and that was 12.2 MPa. There was no statistical difference found between the subgroups within any of the groups studied.