Les mécanismes de controle sur les universités et les académiciens: Le cas des facultés de communication

Abstract

Kontrol mekanizmaları, değişik iktidar tiplerinin amaçlarına ve içinde bulunduğu döneme göre farklılaşır. Örneğin ortaçağda dini iktidarın kullandığı mekanizmalarla, modern devletin kullandıkları birbirlerinden çok farklıdır. Bu çalışmada modern devletin kontrol mekanizmaları üzerine odaklanacağımız için, birinci kısımın ilk bölümünde üniversite kurumunun tarihçesi `disiplin toplumları' ve `kontrol toplumları' kuramları çerçevesinde incelenmiştir. Türkiye'nin bu kontrol mekanizmalarına nasıl uyum sağladığını açıklarken de üniversitenin tarihi aynı kuramsal çerçevede anlatılmaktadır. Bu nedenle ikinci bölümün ana başlıkları arasında: 19. yüzyılın ortalarında ilk üniversite kurma girişimleri; moderniteyle gelenek arasında sürekli denge kurma çabaları; II. Abdülhamit döneminde eğitimin bir kontrol aracı olarak kullanılması ve Türkiye Cumhuriyeti'nin kendine özgü yeni kontrol mekanizmaları yer almaktadır. Çalışmanın ikinci kısmında ise, iletişim fakülteleri örneğinden yola çıkarak, akademisyenler üzerindeki kontrol mekanizmaları derinlemesine mülakat ve doğrudan gözlem teknikleriyle incelenmiştir.

Control mechanisms differentiate according to the periods of time and the stakes from various types of authority. For example, in the middle age, the ecclesiastical authorities had strategies completely different from those of modern state. As this study concentrates on the control mechanisms of the modern state; at the beginning, the history of the university is studied within the framework of the theories of the `societies of discipline? and the `societies of control? whose evolutions are parallel to that of the modern state. While trying to describe the adaptation of Turkey to these control mechanisms, the history of the university is analyzed within the same theoretical framework: first attempts to found a university in the middle of the 19th century; balance between modernity and the tradition; teaching as an instrument of control during the hamidian period; the new control mechanisms proper to the Turkish Republic form the principal titles of the second chapter. In the second part of the study, control mechanisms over the academicians are analyzed along with depth interviews and direct observation methods, by considering the sample of the Schools of Communications.