Le silence de l`Etre-seul et de l`Etre-avec dans etre et temps de heidegger

Abstract

Bu tez çalışmasında öncelikli amacımız, Batı felsefesi tarihinde sessizliği yok sayan, onu sadece varlığı konuşmanın varlığına bağımlı, basit bir olumsuzlama alanı olarak gören, veya onu bir meseleden ziyade, bir ?problem? olarak algılamaya eğilimli olabilen bazı düşünürlerin aksine Heidegger' in felsefesinde sessizliğin, Dasein'ın ontolojik tesisinde ve dünya anlayışında kurucu, doğurgan, yıkıcı ve bütünleyici nitelikleriyle algılandığı gerçeğine işaret etmektir. Bir sonraki amacımız ise, Heidegger' in sessizliğin üzerine inşa etmiş olduğu bu varoluşsal yapıda, yalnız olan Varlık'ın diğerlerinden kopmadan yalnızlığı paylaşabildiği, gündelik konuşmaların ve kamusallığın çöküntüye uğradığı; ama ?birlikte-olma (être-avec)? durumunu varoluşsal bağlamda bile terk etmeden otantik bir tecrübeye vakıf olabileceği bir sessizliğin olanaklarını soruşturmak ve sonuca vardırmaya çalışmaktır.

In this study, our primary goal is to demonstrate that in the philosophy of Heidegger, silence is included with its constitutive, productive, destructive and unifying qualities in the ontological constitution of Dasein and the understanding of the world. This approach is of course unlike some major philosophers of the history of Western philosophy, who consider silence as a simple negation of the field of rhetoric and speech, either by understanding it as a `problem` without considering its productive/constitutive role, or by simply ignoring it. Even though Heidegger did not specifically define silence by remaining ?silent? on the definition of the term ?silence?, he conceived Being as a whole with silence, and ?nothingness? where silence has attributed its character. Our next goal is to investigate the possibility of an authentic experience of silence within the collapse of daily conversations and publicity: but, without leaving the `field` of Being-together where Being-alone is not separated from the Others but it can still share its solitude.