La France et La Turquie Face au Printemps Arabe. La rivalité Franco-Turque révélée par les crises Libyenne et Syrienne

Abstract

ARAP BAHARINDA KARŞISINDA FRANSA VE TÜRKIYE Canan YILDIZFransız ve Türk diplomasileri son yıllarda derin değişikliklere uğradığı gözlenmektedir. Bu değişiklik Fransa'da Cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturan Nicolas Sarkozy ile 2007'de başlamıştır. Söz konusu değişimi vakit kaybetmeden ele alan Sarkozy, her şeyden önce dış politika unsurlarını ve özellikle Fransa'nın « Arap politikasını » değiştirmekle işe başlamıştır. Türkiye ise dış politikasını kasım 2002'de iktidara gelen Ak Parti ile ele almıştır. Bu değişiklik dış politika konusunda komşularla « sıfır sorun » prensibi ile yeniden inşa edilmiştir. En nihayetinde her iki ülke de Ortadoğu'ya yönelik özel bir politika sürdürdükleri görülmektedir. Diğer taraftan, bu ilişkilerin gerek ekonomik, gerek kültürel gerek ise politik yönler içerdiği açıktır. Fakat 2011'den itibaren Ortadoğu'yu kasıp kavuran 'Arap Baharı' bölgeyi etkilediği gibi, büyük güçlerin de Ortadoğu politikalarında da derin izler bırakmıştır. Fransa'nın ve Türkiye'nin Libya ve Suriye krizlerine karşı aldıkları kararlar, her iki ülkenin Ortadoğu politikalarını kuşkusuz etkilemektedir.

FRANCE AND TURKEY TOWARDS ARAB SPRINGCanan YILDIZFrench and Turkish foreign policies have for years been the subject of radical transformation. In France, this transformation was initiated by President Nicolas Sarkozy in 2007. Just after he became President, he began a process of breaking with previous national policy and especially France's `Arab policy`. In Turkey the transformation started with the newly-elected Ak Parti in 2002, which has worked towards a multilateral approach for Turkey, based on a `zero problem` policy with all neighbours and especially with the Arab countries. Both policies have turned towards the Middle East by developing economic, cultural and political relations. However, the `Arab spring` has generated unintended consequences in the region and may be reaching world powers in ways that they did not expect. The French and Turkish reactions towards the Libyan and Syrian crises are pertinent for the subject of this thesis, because it provides the opportunity to describe how they have been forced to adjust their external action towards the Middle-Eastern countries.