TCDD Ankara Demiryol Fabrikası`nda işçilerin absenteizm durumları ve belirleyici bazı tutumların incelenmesi

Abstract

Bu araştırma ADF'de çalışan işçilerle görüşülerek 1994 yılında gerçekleştirilmiştir. Değerlendirmeye 350 erkek işçi katılmıştır. Araştırma iki bölümden oluşmuştur, ilk bölümde benzer bir işyerinde odak grup görüşmeleri gerçekleştirilmiş, daha sonra odak grup görüşmesi raporuna dayanılarak soru kağıdı geliştirilmiştir. İkinci bölümde işçilerle görüşülerek soru kağıtları doldurulmuş ve değerlendirilmesi yapılmıştır. Araştırmanın yapıldığı işyerinde absenteizme ilişkin tüm ölçütler oldukça yüksek bulunmuştur. Bunlardan absenteizm oranı: yüzde 19.41 gün, yılda yüzde olarak hastalık nedeniyle kaybedilen zaman: 9.33 gün, çalışan işçi başına yıllık ortalama absenteizm süresi: 41.54 gün, absenteizm dönem sıklık hızı: 14.06 kez, işçi başına absenteizm dönemi: 0.99 kez, ortalama absenteizm dönem süreleri: 1.42 gün olarak bulunmuştur. Bu araştırma sonuçları, bu işyerinde absenteizmin gerçek bir morbidite nedeni olmaksızın, bir davranış biçimi olarak yerleştiğini düşündürmektedir. Ek işi olanların diğerlerine göre absenteizm düzeylerindeki fazlalık istatistiksel açıdan da anlamlı bulunmuştur. Her akşam içki içenlerin çalışma koşullarını daha olumlu bulduğu görülmüştür. Geleneksel aile yapısında olanların sosyal izinlerin yetersizliği yönündeki kanılarının, modern aile yapısındakilere göre daha yaygın olduğu görülmüştür. Genel olarak olumsuz tutum içinde olanların kısa süreli rapor kullanma durumları, diğerlerine göre fazla bulunmuştur. Ankara doğumluların ve İç Anadolu'dan gelenlerin diğer bölgelerden gelenlere göre, çalışma koşullarına daha kolay uyum sağladığı görülmüştür. Ankara'ya sonradan gelip 21 yıldan uzun süredir burada yaşayanların işçi-işveren ilişkilerinde, diğerlerine göre daha olumsuz tutum içinde oldukları görülmüştür. Geleneksel aile yapısında olanların işçi-işveren ilişkilerinde, modern aile yapısında olanlara göre daha olumsuz olduğu bulunmuştur. Çok uzun süre ücretsiz izin kullananların, sosyal izinlerin yetersizliği yönündeki düşünceleri diğerlerine göre belirgin olarak fazla bulunmuştur. Mazeretsiz devamsızlık arttıkça çalışma ortamındaki gürültüden yakınmanın arttığı görülmüştür. Yine mazeretsiz devamsızlık arttıkça işverenlerin iş konusunda bilgilendirilmesi ve bir eğitimden geçirilmesine gerek olmadığı yönündeki düşünce yaygınlaşmaktadır. Tüm bu bulgular istatistiksel olarak da doğrulanmıştır.

This survey was carried out with the workers in Ankara Railway Workshop in 1 994. 350 male workers involved in this survey. This survey consisted of two sections. In the first section, some focus group interviews were made in a similar workshop, later the questionnaire was developed based up on the results of these interviews. In the second section of the survey, the questionnaires were filled upon the interviews with the workers and their evaluations were made. All measurements, in the workshop where the survey was made, related to absenteeism were found to be quite high. They are as follows: absenteeism rate: 19.41 percentage day, the percentage of the lost time due to illness in a year: 9.33 percentage day, average absenteeism time in a year per worker: 41.54 days, absenteeism period frequency: 14.06 times, absenteeism period as per worker: 0.99 time, average absenteeism period time: 1.42 days. These survey results are made us think that in this workshop, absenteeism is located as a form of behavior unless there is a real morbidity reason of it. Excess of absenteeism level of the workers who have an additional job, compared with the others are found to be remarkable. It is realized that the workers who drink and the opinion of insufficiency of social permission of workers in a traditional family form is more common compared with the workers in modern family form. In general, the manner of short period doctor permission usage of the workers who have negative attitudes are found higher than others. It is realized that the workers born in Ankara and Inner Anatolia adopt the working conditions more easily than the workers from other regions. It is also realized that the workers moved to Ankara and lived there more than 21 years behave in a more negative manner than others in the worker-employer relationship. It is found that in the relationship of worker-employer, the workers in a traditional family form are more negative compared with the workers in modern family form. The opinions of insufficient social permission of the workers who spend long time period wageless-permission are found to be remarkably excessive compared with others. It is realized that when absentee without any excuse increases, the complaints owing to noise in the working area also increase. Again, the opinion of there is no need for employers to be informed and trained about the job is becoming more common when absentee without any excuse increases. All these results were confirmed statistically.