Travmatik intratemporal fasiyel paralizili hastalara yaklaşım

Abstract

2. 6. ÖZET Amaç: Bu çalışmanın amacı, travmatik infratemporal fasiyal paralizili hastalara yaklaşım şekline açıklık getirmektir. Materyal ve metod: Temporal kemik kırığına bağlı fasiyal paralizi nedeniyle tedavi edilen 20 hasta çalışmaya alındı. Hastalara kulak burun boğaz ve sistemik fizik muayene, odyolojik ve radyolojik tetkikler ile, topografik ve elektrofizyolojik testler yapıldı. Tedavinin şekline muayene, radyolojik bulgular ve elektrodiagnostik testlerle karar verildi. Bulgular: Hastaların 11 'inde ikisinde çift taraflı olmak üzere (%61) longitudinal, üçünde (%17) fransvers, dördünde (%22) mikst tip kırık saptandı. Bunların 11 'inde iletim tipi işitme kaybı, beşinde tam işitme kaybı, birinde mikst tip işitme kaybı saptandı. Üçünde ise işitme normaldi. Elektromiyografide 12 hastada nörotemezis, altı hastada nöropraksi saptandı. On dört hastaya cerrahi müdahale, altı hastaya tıbbi tedavi verildi. Cerrahi müdahale yapılan 14 hastadan sekizine fasiyal dekompresyon, altısına fasiyal kanalın sağlam olması nedeniyle timpanomasteidektomi yapıldı. Fasiyal dekompresyon, tam işitme kaybı olan iki hastada transmastoid translabirentin, işitmesi olan altı hastada ise transmastoid ekstralabirentin yaklaşımla yapıldı. Cerrahi müdahale sırasında longitudinal ve mikst tip kırığı olan hastalarda genikulat gangliyonun distalinde, fransvers kırığı olan bir hastada genikulat gangliyonda lezyon görüldü. Longitudinal kırığı olan üç hastada timpanik parça, fransvers kırığı olan bir hastada timpanik vemastoid parça, mikst kırığı olan üç hastada ise; ikisinde mastoid, diğerinde timpanik ve mastoid parça dekomprese edildi. Fasiyal dekompresyon yapılan bütün hastalarda, sinirde ödem ve üç hastada kemik parça basısı saptandı. Delici alet yaralanması olan iki hastada kısmi sinir kesinin olduğu görüldü. Bir yıl sonra tıbbi tedavi verilen altı hastada iyileşme Hause-Brackman I idi. Cerrahi müdahale edilen 14 hastadan dekompresyon yapılanların altısında iyileşme HB I-n iken, ikisinde iyileşme HB III-V idi. Dekompresyon yapılmayan altı hastada ise iyileşme HB I-II idi. Sonuç: Cerrahi şurasında fasiyal sinir kanalı sağlam ise genellikle dekompresyona gerek yoktur. Ayrıca, sinirin sadece etkilenen parçasının dekomprese edilmesi yeterli olabilir. Anahtar kelimeler: Fasiyal sinir dekompresyonu, fasiyal paralizi, temporal kemik kırıkları. vı

THE CLINICAL MANAGAMENT OF TRAUMATIC INTRATEMPORAL FACIAL PARALYSIS 2. 7. ABSTRACT Aim: The goal of this study was to clarify the clinical management of traumatic infratemporal facial paralysis. Patients and Method: Twenty patients with facial paralysis secondary to temporal fracture are enrolled in the study. Otolaryngological and systemic examinations, audiological, radiological evaluations and topographic and electrodiagnostic tests are performed. Treatment modality is chosen according to the results of the examinations, tests and radiological findings. Results: Eleven (61%) of the patients had bilateral longitudional, three (17%) had transverse, four (22%) had mixed type temporal fractures. Of these 1 1 had conductive, 5 had total, 1 had mixed type hearing loss. Hearings of 3 patients were not affected. Electromyography yielded neurothmesis in 3 and neuropraxia in 6. Fourteen patients underwent surgery and 6 were given medical treatment. Surgery consisted of facial decompression in 8, tympanomastoidectomy in 6 who had intact facial canal. Transmastoidal translabyrinthine facial decompression was performed in 2 patients with total hearing loss, and transmastoid extralabyrinthine route was chosen in 6 without total hearing loss. Fracture line was passing distal to the geniculate ganglion in longitudional and mixed type fractures; on the ganglion itself in one and at the mastoid portion in the other patient with transverse fracture. Tympanic portion is decompressed in three longitudional fractures; mastoid or vutympanic portion is decompressed in two transverse fractures; mastoid portion or tympanic and mastoid parts together are decompressed in two mixed type fractures. Edema of the nerve was seen in all patients and bone fragment compressing was seen in three who were decompressed. Partial section of the nerve was present in patients with perforating trauma. After one year's follow up, 6 patients who were treated medically end up with Hause-Brackman (HB) I. Of 8 patients facal nerve decompression, 6 showed HB I-II and two HB m-IV. Six patients who underwent surgery without decompression end up with HB I-n. Conclusion: Facial decompression is not indicated if the canal is seen intact, during the operation. Additionally, decompression of the affected part of the nerve is usually sufficient. Key words: Facial nerve decompression, facial paralysis, temporal bone fracture. Vlll