Love and hate in John Milton`s `Paradise Last`: The structuring of the dominant paradigm

Abstract

III ÖZET Yüzyıllar boyunca Paradise Lost üzerine yazılmış olan eleştirilerin ortak noktalarından bir tanesi, şiirde esas olarak vurgulanmak istenen noktanın olayların neden olduklarından daha çok niçin olduğudur. Doğal olarak bu soru ilahi ve bireysel sebep-sonuç ilişkisi gerektirir. Paradise Losf ta evrensel ahlaki düzenin ilahi kanunlardan ayrılamayacağı gibi, bireysel güdüler de bireysel psikolojiden ayrılamaz. Şiirde ilahi ve bireysel değerler kesiştiği için, esas nokta hem ahlaki hem de psikolojik değerlerin birleşimini içerir. Bu nedenle, eleştirel yaklaşım için gerekli olan bu yerleşik iki yaklaşımı, etik ve psikolojik, birleştiren bir yaklaşımdır. Paradise Lost'u sevgi ve nefret kavramlarının ışığı altında incelemek şiirin daha iyi ve kapsamlı olarak anlaşılmasını sağlayacaktır. Bu iki eleştirel kavramın, şiirin bölümlere ayrılması veya Tanrı ile yarattığı varlıklar arasındaki sebep-sonuç ilişkilerine olan üstünlüğü bunların psikolojik konumlar olduğu gerçeğinde yatmaktadır; bunlar ayrıca yüksek ahlaki değerlerle yüklenmiş zihinsel sorgulamaya tabi birer felsefi kavramdır. Bu iki kavramın ve bu kavramların şiirdeki karakter ve yapı üzerine etkilerinin incelenmesiyle ahlaki ve psikolojik içeriklerin özdeş olduğu gösterilebilir. Diğer bir deyişle, şiirdeki ahlaki doğrular psikolojik gerçeklerin ahlaki terimlerle ifadesidir; bunun tam tersine, karakterlerin davranışlarında ve ifadelerinde görülen psikolojik gerçekler ahlaki doğruların psikolojik terimlerle ifadesidir. Şiir'de Şeytan'ın hikayesi, Tanrı sevgisini ve adaletini inkar etmekten kaynaklanan bir düşüşü anlatır. Buna karşın Adem ile Havva' nın hikayesi ise inkardan dönerek, itaatkarlığa ve sevgiye yönelmekle elde edilebilen bir yücelmeyi gösterir. Ayrıca, şiirde karakterlerin sadece olumlu ve olumsuz davranışları sürekli olarak karşılaştırılmakla kalınmaz, farklı sonuçların sürekli karşılaştırılması da yapılır. Tanrı 'yi kabullenmenin olumlu etkileriyle, O'nu reddetmenin olumsuz etkileri sürekli olarak karşılaştırılır. Böylece, biribirlerine bağlı olan sevgi ve nefret kavramları şiirde etkili ve kalıcı bir gösterge olarak ortaya çıkmaktadır. İki kavram arasında sağlanan bu karşıtlılık, herbirinin doğasını ve işlevini aydınlığa çıkarır. Böylece, Milton bu eserinde,IV Tann'yı reddetmenin getirdiği günah ve O'nu kabullenmenin getirdiği ödüllendirmeyi vurgulayarak öğretici işlevini yerine getirir. Son olarak, Michael' in kehanetinin yapısı şiirde bu iki kavramı son kez ilişkilendirir. Bu ilişki, nefretin yenilgisi ve sevginin zaferi ile vurgulanır.

ABSTRACT In most of the critical works written on Paradise Lost over the centuries one common element is self-evident. It is the emphasis thrown on the significance of the action in the poem, more specifically on why it is happening rather than how it is happening. Obviously this question implies causation, both divine and human. Just as the universal moral order in Paradise Lost cannot be disengaged from the divine law, so human motivation cannot be abstracted from human psychology. As the divine and the human intersect in the poem, the pivotal point involves a fusion of morality and psychology. Therefore, what is needed for the critical purpose is an approach capable of uniting the two established approaches, the ethical and the psychological. Studying Paradise Lost in the light of two concepts, love and hate, will give a better, more comprehensive understanding of the poem. The superiority of these two concepts as critical tools to the above mentioned principles, such as the mere division of the poem into parts or the cause-and-effect relation between God and His inferiors, is to be found in the fact that they are psychological states, they are also philosophical concepts, both subject to ontological inquiry and highly charged with ethical values. Through a study of these two concepts and of their application to the characterization and the organization in the poem, it can be demonstrated that the moral content and the psychological content are identical. In other words, the moral truths in the poem are no other than a restatement of the psychological facts in ethical terms; conversely, the psychological facts embodied in the words and acts of the characters are just a restatement of the moral truths in psychological terms. In the poem the story of Satan dramatizes a decline that results from the denial of the justice and love of God. In contrast to this, the story of Adam and Eve shows an elevation that can be attained by outgrowing that denial and returning to obedience and love. Moreover, there is a constant juxtaposition not only of the positive and negative attitudes of the characters but also of the different consequences - the positive effects of accepting God being constantly contrasted with the negative effectsVI of rejecting Him. Hence the concepts of love and hate emerge as the two key points which, interrelated to each other, shape the structure of the poem into what one might call the presentation of a dominant paradigm. The sustained conflict between the two concepts serves to illuminate the nature and the function of each. This is how the didactic function, that is, the task of underlining the sin of rejecting God and the merit to be found in accepting Him is fulfilled. Finally, the organization of Michael's prophecy is such that it relates the two concepts once again to the sustained pattern of the poem in what constitutes the last statement of the defeat of one and the victory of the other.