İdiopatik gebelik kayıplarında antifosfolipid antikorlar (APA)

Abstract

ÖZET LA ve ACA yakın zamanda yineleyen abortuslar yada IUMF şeklindeki idiopatik gebelik kayıplarının major sebepleri olarak tanımlanmış olan edinsel otoantikorlardır. In vitro antikoagulan etkili, in vivo ise trombotik etkili LA ve ACA' ların plasental vaskuler tromboz ve enfarktüse yol açarak yineleyen ve sebebi açıklanamayan fetal kayıplara ve IUGG' ne neden oldukları öne sürülmekte ve kortikosteroid ve antiagregan tedavi ile bu antikorların etkilerinin suprese edilmesinin gebeliklerin başarıyla sonuçlanmasını sağlayacağı düşünülmektedir. Bu çalışma, idiopatik fetal kayıp öyküsü bulunan ve etiyolpjisinde buna yol açabilecek hiçbir neden saptanamayan 25 hasta ve bir veya daha fazla canlı doğumu olan, anamnezinde hiç fetal kaybı bulunmayan sağlıklı gönüllülerden oluşan 15 kontrol olgusunu kapsamaktadır. Hasta grubunda fetal kayıba neden olabilecek endokrin, metabolik, anatomik, enfeksiyöz ve genetik faktörleri ekarte edebilmek ve immünolojik nedenleri araştırmak için gerekli incelemeler yapılmıştır. Yapılan incelemeler sonucu etiyolojisi aydınlatılan ör. ARA kriterlerine göre SLE saptanan olgular çalışma kapsamından çıkarılmıştır. Hasta ve kontrol gruplarında APA ELİSA immunoassay yöntemi yanısıra LA aktivitesini belirlemede kullanılan PL' e bağımlı koagulasyon testlerinden PT, APTT, KCT, CK.P ve PNP testleri de uygulanarak, idiopatik fetal kayıp etiyolojisinde APA' ların rolü, immünolojik parametrelerle ilişkisi ve kullanılan testlerin tanısal değeri araştırılmıştır. LA aktivitesini belirlemede kullanılan PL' e bağımlı koagulasyon testlerinden KCT, CK.P ve PNP testlerinin, PT ve APTT testlerine oranla daha sensitif oldukları ve tanısal değerlerinin daha fazla olduğu görülmüştür. Bu nedenle, LA aktivitesini belirlemede rutin tarama testi olarak APTT yerine KCT yada CK.P testlerinin PNP ile kombine kullanılmasının daha yerinde olacağı kanısına varılmıştır. 86APA' ların doğrudan belirlenmesinde kullanılan solid faz ELİSA immunoassay yöntemiyle idiopatik fetal kayıpları olan 25 olgunun 8' inde (% 32) APA (+) ligi saptanırken, LA aktivitesini belirlemede kullanılan PL' e bağımlı koagulasyon testlerinden KCT, CK.P ve PNP testlerinin bir kombinasyonuyla aynı olguların sadece 5' inde (% 20) APA (+) ligi saptanmıştır. Bu durum ELİSA yöntemiyle doğrudan APA tayininin LA aktiviteyi belirlemede kullanılan koagulasyon testlerinden daha duyarlı olduğunu göstermektedir. Ancak, 15 sağlıklı kadından oluşan kontrol grubunda APA (+) ligine yol açabilecek hiçbir klinik yada laboratuvar bulgusu bulunmadığı halde, bir olguda (% 7) ELİSA ile APA (+) ligi saptanırken, hiçbir olguda LA (+) ligi saptanmaması, ELİSA' mn sensitivitesi yüksek olsa da, LA testlerine kıyasla düşük spesifisitesi olabileceğini düşündürmektedir. Bu durumda biri sensitivite açısından diğeri ise spesifisite açısından daha değerli APA ELİSA immunoassay ve LA koagulasyon testlerinin beraberce kullanılmasının tanıyı güçlendireceği düşünülmüştür. LA ve ACA' ların farklı antikor subgrupları oldukları ve laboratuvar heterojenite gösterdikleri görüşleri de dikkate alınacak olursa, bu şekilde bir yaklaşımın tanısal değeri anlaşılacaktır. APA' ların altta yatan trombotik bir diyateze eşlik eden bir epifenomen mi olduğu, yoksa gelişmekte olan bir otoimmun hastalığın bir erken markın mı olduğu aydınlatılıncaya kadar, idiopatik fetal kayıpları olan olgularda APA' ların araştırılmasının ve de APA (+) olguların uzun süreli yakından izlenmesinin yararlı olacağı kanısına varılmıştır. 87