Romberg`den Klengel`e 19. yüzyıl Alman viyolonsel okulunda besteci viyolonselciler ve 20. yüzyıl viyolonselcilerine etkileri

Abstract

19. yüzyıla kadar hemen her zaman geri planda bir eşlik çalgısı olarak kabul edilen viyolonselin, bir bas partisi çalgısı olmaktan kurtuluşu, Almanya'nın Dresden şehrinde başlamıştır. Sonraları Dresden Viyolonsel Okulu olarak adlandırılacak bir grup viyolonselci, viyolonselin virtüöz çalgılar arasına girmesinin öncülüğünü yapmıştır.Bu çalışmanın 2. ve 3. bölümlerinde, viyolonselin gelişimine kısa bir bakışın ardından Alman Viyolonsel Okulu'nun babası olarak kabul edilen Bernhard Romberg'in yaşamı, eserleri ve Dresden Okulu'nun besteci viyolonselcileri incelenmiştir. 4. , 5. ve 6. bölümlerde Alman Viyolonsel Okulu'nun gelişimi, kullanılan metotlar araştırılmıştır. Ayrıca bilimsel çalışmaları yoluyla 20. yüzyılda çok sayıda önemli viyolonselci yetiştirmiş ve viyolonsel sanatına yeni bir boyut katmış viyolonselciler olan Hugo Becker ve Julius Klengel'in yaşamları, eserleri ve öğrencileri incelenmiştir. Çalışmanın amacı, bu besteci viyolonselcilerin yaşamları, öğretme metotları eserleri ve getirdiği yenilikleri ile ilgili bilgileri derleyerek, viyolonselin tarihi ve gelişimi hakkında bilgi vermektir. Çalışma betimsel analiz yöntemleri kullanılarak gerçekleştirilmiştir.

Until the nineteenth century, the violoncello was primarily considered as background accompaniment instrument. The answer to how the cello was emancipated from its ties to the bass line is found in Dresden, Germany. A group of cellists, who came to be known as the Dresden School, led the crusade to bring the cello into the realm of virtuosity. In second and third sections of this study, after a short glance at the development of cello, life and works of Bernhard Romberg, who is accepted as the father of German Cello School, and composer cellists of Dresden School were examined.In fourth, fifth and sixth sections the development of German Cello School in Germany and the methods used were researched.Besides, the lives, works and students of Hugo Becker and Julius Klengel, who raised many important cellists in 20. century by scientific studies and who added a new dimension to art of cello playing, were examined. The aim of the study is to compile information about the lives of these cello players, their methods of teaching, works and the innovations they brought in order to give information about the history and development of cello. The study was realized by using descriptive analysis methods.