Doksorubisin`e bağlı deri nekrozunda IL-10 gen tedavisinin etkinliği

Abstract

ÖZET Erdem A., Doksorubisin'e Bağlı Deri Nekrozunda IL-10 Gen Tedavisinin Etkinliği, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Anabilim Dalı Uzmanlık Tezi. Ankara 2003. Doksorubisin ve benzeri vezikan antineoplastik ajanların ekstravazasyonu deri ve deri altı dokularda tam kalınlıkta doku kayıplarına neden olabilir. Bu amaçla birçok tedavi yöntemi önerilmiş fakat hiçbirinin diğerine üstünlüğü henüz gösterilmemiştir. Bu amaçla erken tedavinin etkisinin gösterilmesi için 20 dişi Balb/C fare her grupta 10 denek olacak şekilde iki gruba ayrıldı ve kontrollü bir çalışma planlandı. Her iki gruba intradermal doksorubisin verilirken deney grubuna ek olarak insan IL-10 DNA plazmidi aktarıldı. Kontrol grubunda deneklerin tümünde ülser gelişti. Bu grupta en büyük ülser alanı 11,28 mm2 olarak ölçüldü. Gen tedavisi grubunda 8 ise denekte ülser gelişirken en büyük ülser alanı 2,88 mm2 olarak gerçekleşti. Gruplar arasında temel farklılık oluşan ülserin derinliğinde, reaktif fibroblast varlığında ve epitelial hiperplazide gözlendi gen tedavisi grubunda daha yüzeyel ve küçük ülserler ile daha az doku hasarı ortaya çıktı. Gen tedavisi grubunda ülser kenarında daha etkin bir epitel hiperplazisi gözlendi. Reaktif fibroblastlar gen tedavisi grubunda daha fazla sayıda ortaya çıktı. Gen tedavisi grubunda antrV5-HRP antikoru, immünhistokimyasal boyamada pozitif sonuç vererek gen ekspresyonunu doğruladı ve aynı boyama ile kontrol grubunda negatif sonuç alındı. Bu çalışmada, tanımlanmış bir yara modelinde antiinflamatuar bir sitokin olan IL-10'un önleyici rolü araştırılmıştır. Doksorubisin ekstravazasyonunda antiinflamatuar sitokinlerin yararlı olabileceği sonucuna varılmıştır. Anahtar sözcükler; doksorubisin, ekstravazasyon, gen tedavisi, IL-10 iv

ABSTRACT: Erdem A., The effectiveness of IL-10 gene therapy in skin necrosis due to doxorubicin, Hacettepe University Faculty of Medicine, Thesis in Plastic and Reconstructive Surgery, Ankara 2003 Extravasation of vesicant antineoplastic agents such as doxorubicin into the skin or subcutaneous tissues may result in full thickness loss of the skin or underlying structures. Several treatment methods have been advocated but none has demonstrated any superiority to the others. We designed a controlled animal study in 20 Balb/c m ices, consistent of two groups 10 mices each to test of early treatment of extravasation of vesicant antineoplastic agent, doxorubicin. Both groups received intradermal injection of doxorubicin and study group received additional human IL-10 plasmid DNA. The largest ulcers were observed in control group, and it was 1 1,28 mm2 and all of the animals showed ulceration in this group. In the gene therapy group 8 of the 10 animals showed ulceration and the largest ulcer area was 2,88 mm2. The main differences between the groups were observed in the thickness of the ulceration, the number of the reactive fibroblasts, and the epithelial hyperplasia. The gene therapy group revealed more superficial and smaller ulcers with milder tissue injury. The rate of the epithelial hyperplasia and the number of the reactive fibroblasts were higher in the gene therapy group. Anti V-5 HRP antibody were positive in the gene therapy group and approved by the immunohistochemical staining and it was negative in the control group. The preventive roles of the anti-inflammatory cytokine, IL-10 in a well defined model of wounding were tested in this study. It was concluded that anti inflammatory cytokines may be helpful in preventing the necrotizing effect of the extravasated doxorubicin. Keywords: Doxorubicin; extravasation; gene therapy, IL-10