Samsun ilinde yaşayan 6-18 yaş grubu tip 1 diyabetli çocuklarda yaşam kalitesi ölçümü ve sağlıklı çocuklarla karşılaştırılması

Abstract

Tip 1 diyabet mellit (tip 1 DM) çocukluk çağının en sık görülen kronik endokrin-metabolik hastalığıdır. Sağlıkla ilgili yaşam kalitesi hastanın kendi sağlığından hoşnutluğu ile ilgili öznel algısı olarak ifade edilir. Bu çalışmanın amacı Tip 1 DM hastalarının yaşam kalitelerini, yaşam kalitelerini etkileyen faktörleri değerlendirmek ve benzer sosyoekonomik düzeydeki sağlıklı çocuklardan oluşan kontrol grubunun yaşam kalitesiyle karşılaştırmaktır. Bu amaçla 133 (n=62, erkek) tip 1 DM?li hasta ve 133 sağlıklı çocuğa KİNDL (KINDer Lebensqualitätsfragebogen) yaşam kalitesi anketi uygulandı. Ayrıca hasta grubuna hastalık durumlarına yönelik ikinci bir anket uygulandı. Her iki grubun yaşam kalitesi skorları karşılaştırıldı. Diyabetli çocukların yaşam kalitesi ile yaş, cinsiyet, hastalık süresi, insülin uygulama biçimi, metabolik kontrol düzeyi, hipoglisemi sıklığı ve tanı sonrası diyabetik ketoasidoz (DKA) sıklığı arasında ilişki olup olmadığı araştırıldı. Hasta grubun toplam yaşam kalitesi, bedensel, duygusal ve özsaygı (p=0,044), (p=0,008), (p=0,032), (p=0,003) alt boyutları kontrol gruba göre daha düşük saptandı. Diyabetli çocukların toplam yaşam kalitesi skoru diyabetik ergenlerinkine göre yüksekti (p=0,012). DKA nedeniyle iki kez hastaneye yatışı olan çocukların bedensel iyilik puanı DKA olmayan veya 1 kez olan çocuklara kıyasla düşük bulundu (p=0,024). Korelasyon analizlerinde yaşam kalitesiyle DKA sayısı (r=-0,218, p=0,012), DM süresi (r=-0,211, p=0,015) ve yaş (r=-0,258, p=0,001-3) faktörleri arasında negatif ilişki saptanırken, cinsiyet, HbA1c düzeyleri ve hipoglisemi sıklığı ile ilişkili bulunmadı.Çalışmamız, sağlıklı yaşıtlarıyla karşılaştırıldığında, diyabetlilerin yaşam kalitesinin bedensel iyilik, duygusal iyilik ve özsaygı alt boyutlarında olumsuz etkilendiğini, ancak aile, okul ve arkadaş alt boyutlarında fark olmadığını gösterdi. Çalışmamızda DKA sayısı, DM süresi, ergenlik dönemi ve insülin pompa kullanımının yaşam kalitesini etkileyen faktörler olduğu belirlendi. Bu veriler yaşam kalitesini yükseltmek için diyabet süresi uzadıkça ve özellikle ergenlik döneminde diyabetlilere ve ailelerine daha fazla destek olunması gerektiğini ortaya koymaktadır.

Type 1 DM is the most common chronic endocrine-metabolic disorder of childhood, with important consequences affecting life. Health-related quality of life is referred to subjective perception as the satisfaction with the patient's own health. The aim of this study was to evaluate the factors affecting the quality of life of patients with type 1 DM and to compare quality of life of the patients and the healthy controls at similar socio-economic level.For this purpose, 133 (n=62, boys) type 1 diabetic patients and 133 healthy peers were applied the KINDL quality of life questionnaire and the form of patient data to the patients. We also administered a second questionnaire to the group of patients for disease states and medical data were obtained from hospital records. Quality of life scores of both groups were compared. The relationship between Quality of life of children with diabetes and age, sex, duration of disease, insulin use type, the level of metabolic control, the frequency of hypoglycemia and the frequency of diabetic ketoacidosis (DKA) after diagnosis was investigated. KINDL Total quality of life, physical well-being, emotional well-being and self-esteem (p=0.044), (p=0.008), (p=0.032), (p=0.003) subdimension scores of type 1 diabetic children were lower than those in controls. Quality of life was poorer in adolescents than in children (p=0.012). The number of hospitalizations due to DKA dropped to the physical well-being score significantly (p=0.024). The number of DKA (r=-0.218, p=0.012), disease duration(r=-0.211, p=0.015) and age (r=-0.258, p=0.003) were correlated negatively significantly quality of life. However, no significant correlation gender, HbA1C and hypoglycemia freuqency with quality of life of diabetic patients. Our study, showed that the diabetic patients? physical well-being, emotional well-being and self-esteem sub-dimensions of quality of life affected negatively when compared to healthy peers, but the family, school and friends sub-dimensions were not affected.. In our study, the number of DKA, disease duration and puberty use were identified as factors that affect the quality of life. These data should be revealed to be more support when duration of diabetes is so longer and especially during puberty to diabetics and their families for increase the quality of life