İndirekt ve direkt yapıştırma tekniklerinin tedavi süreci ve tedavi sonuçları üzerindeki etkilerinin değerlendirilmesi

Abstract

Çalışmamızın amacı, daimi dentisyondaki hafif-orta düzeyde çapraşıklığı bulunan bireylerin sabit ortodontik tedavilerinde kullanılan indirekt ve direkt yapıştırma tekniklerinin, tedavi süreci ve sonuçları üzerine etkilerinin karşılaştırılmasıdır. Bu amaçla 1. gruptaki 15 bireye indirekt teknikle, 2. gruptaki 15 bireye ise direkt teknikle braketleme yapılmıştır. Braketlerin yapıştırılması için harcanan klinik süreler, indirekt yapıştırma tekniği için laboratuvar süresi ve toplam tedavi süreleri kaydedilmiştir. Tedavi başlangıcında (T0), braketleme işleminden 1 ay sonra (T1), 2 ay sonra (T2), 6 ay sonra (T3) ve tedavi bitimi (T4) dönemlerinde plak indeksi alınmış ve braket kopmaları kaydedilmiştir. Tedavi başlangıcı (T0) ve tedavi bitiminde (T4) beyaz nokta lezyonu indeksleri alınmıştır. Tedavi esnasında, ark teline yapılan bükümler ve braket pozisyon değişiklikleri kaydedilmiştir. Tedavi başlangıcına ait dental modeller üzerinde American Board of Orthodontics Discrepancy Index (DI) ölçümleri yapılarak vakaların kompleksite seviyeleri değerlendirilmiştir. Tedavi bitimine ait dental modeller ve panoramik radyograflar American Board of Orthodontics Objective Grading System (OGS) analizi ile değerlendirilmiştir. Gruplar arasındaki cinsiyet dağılımı ki kare testi, gruplar arasındaki farklılık bağımsız örneklem t testi, gruplar içinde iki zaman arasındaki farklılık eşleştirilmiş örneklem t testi, ikiden fazla zaman arasındaki farklılık için Friedman testi, gruplar içinde bağımsız değişkenlerin farklılığının incelenmesinde ise tek yönlü varyans analizi kullanılmıştır. Çalışmamızın sonucunda indirekt ve direkt yapıştırma teknikleri arasında tedavi süresi, plak birikimi, beyaz nokta lezyonu, braket kopması, ek büküm ve pozisyon değişikliği açısından klinik olarak belirgin farklılık olmadığı, indirekt tekniğin klinik süresinin daha kısa olduğu ve her iki teknikle de başarılı tedavi sonuçları elde edilebildiği belirlenmiştir.

The aim of our study was to compare the effects of direct and indirect bonding techniques on orthodontic treatment outcomes and treatment process. For this purpose, orthodontic attachments in 15 patients were bonded with the indirect technique while in the other 15 patients bonded with the direct technique. The time spent in laboratory and clinic stage was recorded. Plaque index was measured before treatment (T0), 1 month after bonding (T1), 2 months after bonding (T2), 6 months after bonding (T3) and at the end of treatment (T4) and bond failures were recorded. White spot lession index was measured before treatment (T0) and at the end of treatment (T4). During treatment, additional arch wire bends and bracket repositioning were recorded. Total treatment time was calculated. American Board of Orthodontics Discrepancy Index (DI) was utilized on pretreatment dental models to evaluate the complexity of the cases. American Board of Orthodontics Objective Grading System (OGS) was used to evaluate treatment outcomes on posttreatment dental models and panaromic radiographs. Chi square test was used to evaluate sex distribution, independent sample T test was used to evaluate intergroup differences, paired sample T test and Friedman test were used to evaluate intragroup differences between time intervals. One way ANOVA was used to evaluate differences between intragroup independent variables. The result of our study showed that, there were no significant difference in treatment duration, plaque accumulation, white spot lession formation, bond failure, necessity of additional arch wire bending and bracket repositioning between indirect and direct bonding techniques. The clinic time spent in indirect bonding was shorter than direct bonding. It was determined that both technique achieved successful treatment outcomes.