Cerrahi Olmayan Periodontal Tedavi ile Birlikte Diode Laser Uygulamasının Etkinliğinin Klinik ve Biyokimyasal Olarak Değerlendirilmesi

Abstract

Gür, A.T., Cerrahi Olmayan Periodontal Tedaviyle Birlikte Diode Laser Uygulamasının Etkinliğinin Klinik ve Biyokimyasal Olarak Değerlendirilmesi. Hacettepe Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi Periodontoloji Uzmanlık Tezi, Ankara, 2020. Periodontitis lokal ve sistemik etkenlere bağlı olarak gelişen, kompleks etiyolojiye sahip, periodontal dokularda yıkıma yol açan enfeksiyöz bir hastalıktır. Konak kaynaklı enzimler, sitokinler ve proinflamatuar belirteçler bu yıkımda rol oynayan ana elemanlardandır. Tedavisinde cerrahi olmayan veya cerrahi yöntemler ile birlikte laser uygulaması gibi yeni teknikler kullanılır. Bu çalışmanın amacı; periodontitis tedavisinde cerrahi olmayan tedaviye ek diode laser uygulamasının etkinliğini klinik ve biyokimyasal olarak değerlendirmek ve incelenen biyokimyasal parametrelerin biyobelirteç olarak kullanılabilme potansiyellerini değerlendirmektir. Bireyler `Cerrahi Olmayan Periodontal Tedaviye Ek Olarak Diode Laser Uygulanan Bireyler` (Laser grubu, n=15) ve `Cerrahi Olmayan Periodontal Tedavi (SRP) Uygulanan Bireyler` (Kontrol grubu, n=15) olarak iki gruba ayrıldılar. Kontrol grubunda bireylere yalnızca cerrahi olmayan periodontal tedavi uygulanırken; laser grubunda bu tedaviye ek olarak diode laser uygulaması yapıldı. Tüm bireyler tedaviden sonra 1. ay ve 3. ayda muayene edildi. Klinik parametreler (cep derinliği, klinik ataçman kaybı, sondlamada kanama, gingival indeks, plak indeksi) ve dişeti oluğu sıvısı (DOS) örneklemesi her kontrolde elde edildi. DOS örneklerindeki IL-1β, IL-10, IL-17, OPG, RANKL, TWEAK, Sklerostin düzeyleri ELISA yöntemi ile ölçüldü. Klinik parametreler iki grupta da zaman içinde sağlık yönünde anlamlı değişim gösterirken, laser grubunda 1. ayda sondlamada kanama değerleri ve DOS hacmi; 3. ayda DOS hacmi ve klinik ataçman kaybı değerleri kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde azaldı. DOS örneklerindeki IL-17, TWEAK, Sklerostin düzeyleri zaman içinde iki grupta da anlamlı değişim gösterirken; laser grubunda kontrol grubuna göre 3. ayda IL-17 düzeyi anlamlı miktarda düşük çıktı. Tedavi gruplarında zaman içerisinde klinik ve biyokimyasal değişimler iki yöntemin de periodontitis tedavisinde başarılı olduğunu gösterdi. Diode laser uygulamasının periodontal iyileşmeye etkisinin sınırlı düzeyde olduğu kaydedildi. DOS içeriğindeki miktarları anlamlı düzeyde değişen IL-17, TWEAK, Sklerostin ile klinik parametrelerle korelasyon gösteren IL-1β ve RANKL'ın periodontitis teşhisinde biyobelirteç olarak kullanılması hedefine katkı sağlaması açısından değerlidir.

Gür, A.T., Clinical and Biochemical Evaluation of the Effectiveness of Diode Laser Application with Non-Surgical Periodontal Treatment. Hacettepe University Faculty of Dentistry, Periodontology Specialization Programme, Ankara, 2020. Periodontitis is an infectious disease that causes destruction of periodontal tissues with complex etiology that develops due to local and systemic factors. Host-derived enzymes, cytokines and proinflammatory markers are the main elements that play a role in this degradation. New techniques such as non-surgical or surgical methods combined with laser application are used for its treatment. The aim of this study is to evaluate the effectiveness of diode laser application in addition to non-surgical treatment in periodontitis treatment clinically and biochemically and to assess the potential biomarkers for use. The subjects were divided into two groups as `Individuals Applied with Diode Laser in Addition to Non-Surgical Periodontal Treatment` (Laser group, n = 15) and `Individuals with Non-Surgical Periodontal Treatment (SRP)` (Control group, n = 15). While only non-surgical periodontal treatment was applied to individuals in the control group; In the laser group, diode laser was applied in addition to this treatment. All individuals were examined 1 and 3 months after treatment. Clinical parameters (pocket depth, clinical attachment loss, bleeding on probing, gingival index, plaque index) and gingival crevicular fluid (GCF) sampling were obtained at each control. IL-1β, IL-10, IL-17, OPG, RANKL, TWEAK, Sclerostin levels in GCF samples were measured with ELISA method. Clinical parameters showed a significant change in the direction of health over time in both groups. Compared to the control group, in the laser group, at the end of the first month, bleeding on probing values and GCF volume; at the end of third months, GCF volume and clinical attachment loss values decreased significantly. While IL-17, TWEAK and Sclerostin levels in GCF samples showed significant changes in both groups over time; IL-17 level was significantly lower in the laser group compared to the control group at third months. Clinical and biochemical changes in the treatment groups over time have shown that both methods are successful in the treatment of periodontitis. It has been shown that diode laser application in addition to non-surgical periodontal therapy has a limited effect on periodontal healing. It was concluded that IL-17, TWEAK, Sclerostin, which differ significantly in GCF, and IL-1β and RANKL which correlate with clinical parameters, It is valuable in terms of contributing to the goal of using it as a biomarker in the diagnosis of periodontitis.