Turkish students` willingness to communicate in English: An English preparatory school case

Abstract

Yabancı dil eğitimi üzerine olan çağdaş yaklaşımlar iletişimsel hedeflere ulaşmak için dilin özgün kullanımına büyük bir önem vermektedir. İngilizce iletişim kurmanın teşviki ve dört temel dil becerisi olan dinleme, konuşma, okuma ve yazmanın geliştirilmesi üzerine verilen yoğun öneme rağmen, İngilizce öğretmenleri öğrencilerinin İngilizce iletişim etkinliklerine olan düşük katılımından yakınmaktadırlar. Bu belirgin sorunun gizemini çözmek için, mevcut çalışma, öğrencilerin sınıf içerisinde İngilizce iletişim kurma istekliliğini inceledi. Ayrıca, öğrencilerin İngilizce iletişim kurma istekliliği ve öz-yeterlik düzeyleri arasındaki ilişkinin şiddeti ölçüldü. Bu çalışmada, nicel araştırma deseni uygulandı. Buna göre, veriler İngilizce Öz-Yeterlik ve İletişim Kurma İstekliliği ölçekleri aracılığıyla toplandı. Çalışmadaki katılımcılar Türkiyede bir devlet üniversitesinde okuyan, yabancı dil olarak İngilizce öğrenen 202 (133 erkek ve 69 kadın) hazırlık okulu öğrencisinden oluşmuştur. Katılımcılar amaçlı örnekleme yöntemiyle seçildi. İngiliz Dili Eğitimi ve Edebiyat bölümleri mevcut araştırmaya dahil edilmedi. Verilerin analizi, araştırma değişkenleri ile ilgili ortalama ve frekans değerlerini sağlayan betimleyici istatistikler ile başladı. İstatistiksel analiz aynı zamanda bağımsız örneklem t-testi ve Pearson korelasyonunu da kapsadı. Bulgular, öğrencilerin sınıf içerisinde İngilizce iletişim kurmaya orta derecede istekli olduğunu göstermiştir. Ayrıca, üniversite bölümü, dil seviyesi grubu, yurt dışı deneyimi ve özel kurs alımı gibi değişkenler öğrencilerin İngilizce iletişim kurma istekliliğini ciddi derecede etkilememiştir. Bulgular, öğrencilerin İngilizce iletişim kurma istekliliği ve İngilizce öz-yeterlik düzeyleri arasında güçlü ve olumlu bir ilişkinin varlığına da işaret etmiştir. Son olarak, öğrencilerin İngilizce öz-yeterliği ve iletişim kurma istekliliği arasında ölçeklerdeki dört alt-boyut (dinleme, konuşma, okuma ve yazma) bakımından olumlu ilişkiler bulunmuştur.

Modern approaches to foreign language education have placed a tremendous emphasis on the authentic use of language for achieving communicative outcomes. Despite the heavy emphasis placed on fostering communication in English and the development of four language skills; listening, speaking, reading, and writing, English teachers are complaining of their students' low participation in English communication activities. In order to unveil the mystery of this obvious problem, the present study investigated university students' willingness to communicate (WTC) in English inside the classroom. Furthermore, the strength of the relationship between students' levels of WTC and self-efficacy in English was measured. In this study, a quantitative research design was implemented. Accordingly, the data were collected by means of Self-Efficacy and WTC in English scales. The study participants consisted of 202 (133 males and 69 females) EFL preparatory school students who were studying at a state university in Turkey. The participants were selected via purposeful sampling technique. English Language Teaching (ELT) and Literature departments were not included in the study. Data analysis started with descriptive statistics, which provided means and frequencies of the research variables. The analysis also covered independent samples t-test and Pearson's correlation. The findings showed that students were moderately willing to communicate in English inside the classroom. In addition, variables like department, education type, proficiency group, abroad experience, and taking private course did not significantly influence the participants' WTC in English. The findings also indicated the presence of a strong positive correlation between students' levels of WTC and self-efficacy in English. Lastly, positive correlations were found between students' WTC and Self-efficacy in English in terms of four sub-dimensions of the scales (listening, speaking, reading, and writing).