Primer koruma amaçlı implante edilebilir kardiyoverter-defibrilatör implante edilen hastalarda cihaz tedavisini önlemede farklı programlamaların etkinliğinin karşılaştırılması

Abstract

Amaç: Birincil koruma amaçlı implante edilebilir kardiyoverterdefibrilatör (İKD) takılan hastalarda, İKD cihazlarındaki mevcut konvansiyonel VT/VF tanıma ve tedavi programlaması ile VT/VF tanımlama süresinin arttırılıp tedavi zamanının geciktirilmesini esas alan iki ayrı yeni programlama stratejisinin İKD şok tedavisini azaltmadaki etkinliğinin karşılaştırılmasıdır.Hastalar ve Yöntem: Çalışmaya Mayıs 2006-Mayıs 2013 yılları arasında arasında Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji Kliniği Aritmi Servisi'nde birincil koruma amaçlı tek, iki ve üç odacıklı İKD implante edilen 217 hasta alınmıştır. Hastalar üç ayrı İKD cihazı ventriküler aritmi tanımlama ve tedavi programlama koluna randomize edilmiştir. VF tanımlaması için gerekli interval sayısı birinci grupta 18/24; ikinci ve üçüncü grupta 30/40; VT tanımlaması için gerekli interval sayısı birinci grupta 16 olarak belirlenmiş;ikinci ve üçüncü grupta VT tanımlama ve tedavi pencereleri kapalı halde programlanmıştır. İkinci grupta hızlı VT penceresi açılmış ve hızlı VT tanımlanması için gerekli interval sayısı yine 30/40 olacak şekilde programlanmıştır. Üç ayrı programlama türünün uygun ve uygunsuz İKD tedavisini önlemedeki etkinliği ile mortalite, hospitalizasyon ve yaşam kalitesi üzerine etkisi araştırılmıştır.Bulgular: Bir yıllık izlemde, kontrol grubunda 9(%13); ikinci grupta 8(%10.7); üçüncü grupta 9 (%10.7) hastanın şok tedavisi aldığı saptandı (p> 0.05). Uygunsuz şok alan hasta sayıları da her üç grupta benzerdi (4 (%5.8), 4(%5.3), 2(%2.73, sırasıyla, p>0.05). ATP ve şok tedavisi kombine edildiğinde, uygun tedavi alan hasta sayısı birinci grupta 12 (%17); ikinci grupta 9 (%12); üçüncü grupta 13 (17.8) (p> 0.05) idi. Uygunsuz tedavi alan hasta sayısı da birinci (%10,1), ikinci (%9.3) ve üçüncü grupta (%4.1) benzerdi. Kontrol grubunda 3; ikinci grupta 4; üçüncü grupta 4 olmak üzere toplamda 10 hastada ölüm gerçekleşti ve gruplar arasında anlamlı farklılık izlenmedi. Hospitalize edilen hasta sayısı birinci grupta 15 (%21.7); ikinci grupta 10 (%13.3); üçüncü grupta 12 (%16.4) olarak saptandı (p>0.05). Şok tedavisi alan hastaların fiziksel fonksiyon (68.3±16/74.4±14.4, p=0.01) ve genel sağlık (51.4±11.9/56.4±9.6, p=0.01) skorları daha düşüktü. Uygunsuz şok tedavisi alan hastaların vücut ağrısı (70.2±25/84.8±19, p=0.02) ve sosyal fonksiyon (67.4±26/84.6±17.1, p=<0.01) skorları uygun şok tedavisi alanlara göre daha düşük saptandı.Sonuç: Çalışmamızda yeni şok azaltıcı programlama stratejisi ile şok tedavisinde (uygun ve/veya uygunsuz) ve hospitalizasyonda istatistiksel anlamlı olmamakla birlikte azalma tespit edilmiştir. Takip süresinin artırılması ile bu farkın daha anlamlı olabileceği sonucuna varılmıştır. Anahtar Kelimeler: İmplante edilebilir kardiyoverter defibrilatör, programlama, şoklama,mortalite, hospitalizasyon, yaşam kalitesi

Aim: To compare the efficacy of new two different programming strategies based on delaying therapy by increasing VT/VF detection intervals of previosuly used conventional ICD therapy and treatment programming in reducing ICD shock therapy in primary prevention patients.Methods: We included 217 primary prevention patients implanted single, dual chambers ICD and CRT-D devices between May 2006 and May 2013 at Kocaeli University Cardiology Clinic. Patienst were randomized to three separate ICD ventricular arrhythmia detection and treatment programming arm. In the first group, number of intervals required for detection of VF rhythm was 18/24; 30/40 in the second and third group. Number of intervals required for detection of VT was 16 in the first group; but in the second and third group, ventricular tachycardia (VT) detection and therapy windows were set as `off`. In the second group, Fast VT window was opened and number of intervals required for detection of VT was again set as 30/40. The efficacy of these programming strategies in reducing appropriate and inappropriate ICD shocks, moratilty, rate of hospilatization and improving quality of life was investigated.Results: During the follow-up of 1 year, 9 patients (%13) in the control group, 8 patients (%10.7) in the second group and 9 patients (%10.7) in the third group had delivered ICD therapies (p>0.05). The number of patient receiving inappropriate shocks was similar in all three groups ( 4 (%5.8), 4(%5.3), 2 (%2.73), respectively, p>0.05). When ATP and shock therapy were counted together, number of patients experinced appopriate therapy was 12 (%12) in the first group, 9 (%12) in the second group and 13 (%17.8) in the third group (p>0.05). The number of patients experinced inappopriate therapy were also similar in the first group (%10.1), second group (%9.3) and third group (%4.1). A total of 10 patients died and 3 of them in the control group, 4 of them in the second group, 4 of the in the third group and there was no statistically significant difference between groups. The number of hospitalized patients was 15 (%21.7) in the first group, 10 (%13.3) in the second group and 12 (%16.4) in the third group (p>0.05). Patients who received shock had lower physical functioning (68.3±16/74.4±14.4, p=0.01) and general health (51.4±11.9/56.4±9.6, p=0.01) scores. In patients recevied inappropriate ICD shocks, bodily pain (70.2±25/84.8±19, p=0.02) and social functioning role (67.4±26/84.6±17.1, p=<0.01) scores were lower than patients who received appropriate shock. Conclusion: In our study, although not statistically significant, new programming strategies reduced the number of shock therapy (appropriate and/or inappropriate) and hospitalized patients. It has been concluded that this difference may be more significant by increasing the follw-up period. Keywords: İmplantable cardioverter defibrillators, programming, shock, mortality, hospitalization, quality of life.