Cumhuriyetin ilk yıllarında nüfus sorunu ve iskan politikası

Abstract

Osmanlı Devleti'nin çöküşünden sonra, Cumhuriyet Türkiyesi derin bir nüfus açmazıyla karşılaştı. Bir diğerini izleyen savaşlar beşeri sermayeyi tüketti. Savaşlardan ve salgın hastalıklardan kaynaklanan yüksek ölüm oranı ve nüfus mübadelesi ülkenin ekonomik potansiyelini önemli ölçüde sınırladı. Sorun salt sayısal değildi. Cumhuriyet ' in ilk yıllarında var olan insan kaynakları aynı zamanda nitelik yönünden de zayıftı. Beceri sahibi yaş grubu bir önceki on yıl içinde tüketilmişti. Bu nedenle, yitirilen topraklardan nüfus göçü özendirilecekti. Gelen göçmenlerin dışa göçenlerin terk ettikleri ev ve mekanlara yerleştirilmesi için önlemler alındı. Genç nesle daha iyi sağlık koşulları ve eğitim olanakları sağlandı. Asker i -politik, ardından toplumsal -ekonomik önemlerle Türk nüfusun Cumhuriyet sınırları içinde artışı için önlemler alındı. Göçmenler üretken kılındı. Kendilerine toprak ve tarım araçları gibi temel girdiler sağlandı. Nüfus artışı ülkenin gücü açısından esastı. İnsanların yerleşik yapıya geçmesi ve yaşamlarını düzene sokmaları için bir dize mevzuat kabul edildi. Cumhuriyetçilerin temel gayretleri beşeri sermayenin artışıydı. Yeni ulus-devlet için yeni bir yurttaş yaratmak esastı. iki savaş arası hükümetlerinin nüfus politikası hatırı sayılır bir nüfus artışını sağladı. Kırklı yıllarda Türkiye sonraki on yıllar için gerekli beşeri sermayeyi oluşturmuştu.

After the fall of the Ottoman Empire, the Turkish Republic encountered a deep demographic impass. The wars ensuing one another drastically dwindled the human capital. High mortality rate due to wars and epidemics coupled with population exchanges adversely affected the economic potentials of the new republic. The problem was not only quantitative. The skilled age group were sacrified in the preceding decade. Therefore, in the early years of the Republic, available human resources were qualitatively poor. immigration from lost territories had to be encouraged. Measures had to be taken to settle the incoming migrants to the deserted houses or estates of the emigrants. Better sanitation and education had to be provided for the young generation. Military-political measures, followed by socio-economic ones, were initially taken to increase Turkish population living within the boundries of the new republic. Migrants were provided with means of production. Basic inputs, such as land and agricultural implemlents, were distributed. Population growth was seen as essential for the strenght of the country. A great number of regulations were promulgated to provide the elementary standards for settlements and betterment of their lots. The foremost endeavor of the Republicans was increase the human capital. The creation of a new citizen, for the new nation-state was crucial. The demographic policy of interwar goverments did in fact resulted in a reasonable population growth. In the 40s' Turkey acquired a human capital necessary for economic growth in the following decades.