Distraksiyon osteogenesiz tekniği ile uzun kemiklerin diafizlerindeki segmental kemik kayıplarının giderilmesi (deneysel araştırma)

Abstract

Bu çalışmada, büyüme çağında olan 28 albino erkek tavşanda sirküler eksternal fiksatör kullanılarak distraksiyon osteogenesizi ile, deneysel olarak tibialarda oluşturulan segmental defeklerin kapatılma yöntem ve sonuçları kıyaslamalı olarak irdelenmiştir. Bir grup tavşanda (l.grup; n=9) sol tibia 1/3 distalinde oluşturulan 7 mm'lik kemiksel defekt, submetafizyal bölgede yapılan subperiostal osteotomi sonrasında ara parçanın dereceli olarak distale taşınması ile kapatılmıştır. Bir grup tavşanda (II. grup; n=9) distalde oluşturulan 7 mm'lik kemiksel defekt primer olarak kapatılmış ve yine submetafizyal bölge den yapılan subperiostal osteotomi sonrasında distraksiyon uygulayarak kemiğin orjinal uzunluğu sağlanmıştır. Kontrol grubunda ise (n=6) defekt submetafizyal osteotomi sonra sında herhangi bir girişimde bulunulmamıştır. Her üç grup iki ay süreyle takip edilmiş ve gelişmeler (kemik iyileşmesi), radyografik, sintigrafik, klinik(makroskopik), bilgisayarlı tomografik, ultrasonografik ve histopatolojik olarak incelenerek her üç grup arasında kıyaslama yapılmıştır. Bu paremetreler ışığında ll.grupta l.grup ve kontrol grubuna oranla kemik iyileşmesinin daha kısa sürede, daha kaliteli bir kemik yoğunluğu ile sağlandığı saptanmıştır. Defekte uygulanan primer kapatma sonrasındaki kompresyonla kemik iyileşmesinin bu bölgede doğrudan kemik iyileşmesi ile olduğu düşünülmüştür. Her üç grupta yapılan epifizer bölgelerin tetkiklerinde epifizer değişikler saptanmamış olmasından dolayı, bu tekniğin epifizi kapanmamışlarda da rahatlıkla uygulanabileceği söylenebilir. Sonuç olarak, distraksiyon osteogenesizi segmental kemik kayıplarında başarı ile uygulanabilecek bir yöntem olduğu, defektin primer olarak kapatılması ile de iyileşmenin da ha kısa sürede ve kaliteli bir kemik doku ile olabileceği kanısına varıldı. 86