Tip 1 diabetes mellituslu çocuklarda uyarılmış potansiyellerin değerlendirilmesi ve eş zamanlı kan şekeri, serum ve hücre içi magnezyum düzeyleri ve HbA1c ile ilişkisi

Abstract

ÖZET Tip I Diabetes Mellitus çocukluk çağının ciddi komplikasyonlar ile seyreden kronik metabolik hastalıklarından biridir. Bu çalışmanın amacı Tip I Diabetes Mellituslu çocuklarda erken dönemde santral sinir sistemi tutulumunun uyarılmış potansiyeller aracılığıyla değerlendirilmesi ve metabolik değişikliklerle ilişkisini saptamaktır. Çalışmaya 5-14 yaş arasında 31 Tip I Diabetes Mellituslu ve aynı yaş ve cinsiyette 35 sağlam çocuk alındı. Olgulardan 8 saat açlık sonrası HbAlc, kan şekeri, serum ve hücre içi magnezyum düzeyleri için kan örnekleri alındı. Tüm olguların otoskopik muayeneleri, işitme testleri ve uyarılmış potansiyel ölçümleri yapıldı. Diyabetik grup HbAlc düzeylerine göre Hl (HbAlc <%9), H2 (HbAlc >%9); kan şekeri düzeylerine göre KŞ1 (kan şekeri <250 mg/dl), KŞ2 (kan şekeri >250 mg/dl); serum magnezyum düzeylerine göre Mİ (Mg <1.8 mg/ml), M2 (Mg >1.8 mg/ml); hücre içi magnezyum düzeylerine göre HM1 (Mg <4mg/ml), HM2 (Mg >4mg/ml); diyabet süresine göre Sİ (<48 ay), S2 (>48 ay) olarak gruplandırıldı. Diyabetik grubunun serum magnezyum değerleri kontrol grubuna göre düşük saptanırken hücre içi magnezyum düzeyleri arasında fark saptanmadı. Diyabetik grubun görsel uyarılmış potansiyellerinin HM1 ve S2 gruplarında belirgin olmak üzere anlamlı oranda bozulduğu saptandı. Mİ alt grubu dışında duyusal uyarılmış potansiyel değerlerinde etkilenme görülmedi. Diyabetik grubunun genelinde, özellikle H2, Mİ ve S2 alt gruplarında işitsel uyarılmış potansiyellerinde belirgin etkilenme saptandı. Periferik ileti zamanı (I. dalga) belirgin olarak uzarken I-III ve I-V intervalleri kontrol grubuna göre anlamlı oranda kısa bulundu. Çalışma ve kontrol grubunun transient evoked otoakustik emisyon reprodüktibilite değerleri arasında fark saptanmadı. Sonuç olarak diyabette santral sinir sistemi tutulumu uyarılmış potansiyeller aracılığı ile gösterilebilen en erken bulgu olabilir. Bu etkilenmenin nedenleri arasında glikozillenmiş 97hemoglobin, serum ve hücre içi magnezyum düzeyleri önemli yer tutarken, eş zamanlı kan şekerinin belirgin etkisi gözlenmemiştir. Bu nedenle uyarılmış potansiyeller ve kan magnezyum düzeyi ölçümlerinin diyabetin rutin takip programına alınması yararlı olacaktır. Anahtar kelimeler: Diabetes Mellitus, uyarılmış potansiyeller, magnezyum 98

EVOKED POTENTIALS IN TYPE I DIABETIC CHILDREN AND THEIR RELATION WITH SYNCHRONOUS BLOOD GLUCOSE, SERUM AND INTRACELLULAR MAGNESIUM AND GLYCOSYLATED HAEMOGLOBIN LEVELS SUMMARY Type I Diabetes Mellitus is a chronic disease associated with high morbidity and complications. The aim of this study was to evaluate central nervous system involvement by evoked potentials in diabetic children and identify the relation with metabolic disturbances. The study comprised of 31 children with Type 1 diabetes aged 5-14 years and 35 age and sex matched non-diabetic children. Pattern visual evoked potentials, brainstem auditory evoked potentials, somatosensory evoked potentials and transient evoked otoacoustic emissions were recorded in all subjects, and metabolic control was evaluated in terms of glyceamia, glycosylated haemoglobin, serum and intracellular magnesium status. Patients were divided into subgroups according to glycosylated haemoglobin as HI (HbAlc <%9), H2 (HbAlc >%9), synchronous blood glucose as KŞ1 (blood glucose <250 mg/dl), KŞ2 (blood glucose >250 mg/dl); serum magnesium levels as Ml (Mg <1.8 mg/ml), M2 (Mg >1.8 mg/ml); intracellular magnesium levels as HM1 (Mg <4mg/ml), HM2 (Mg >4mg/ml; and duration of diabetes as SI (<48 months), S2 (>48 months). In the diabetic group, serum magnesium levels were low whereas there was no difference in intracellular magnesium levels when compared with non-diabetic subjects. There were significant abnormalities in the latency values of visual evoked potentials in the diabetic group as a whole and also its HM1 and S2 subgroups. There was no statistical significance between groups in somatosensory evoked potential latencies except Ml subgroup. The latencies of brainstem auditory evoked potential waves were signicantly impaired in diabetic subjects, especially in H2, Ml and S2 subgroups. Peripheral transmission time (wave I) was 99signicantly delayed while I-V and III-V intervals were shorter. There was no significant difference between groups in emission values. In conclusion, central nervous system involvement, highly related with glycosylated haemoglobin, serum and intracellular magnesium levels but not with synchronous blood glucose, may be the earliest complication in diabetes mellitus that can be detected by evoked potentials. We consider that these measurements will be useful in the routine follow up of diabetes mellitus. Key words: Diabetes Mellitus, evoked potentials, magnesium 100