Politics of re-building secular hegemony and the subject in post-1997 Turkey

Abstract

Bu çalışma, 28 Şubat süreci örneğinde hegemonya ve özne ilişkisini imcelemeyi amaçlamaktadır. Süreç, 1995 genel seçimleri sonrası Refah Partisi'ni (RP) iktidara getiren Türkiye'nin toplumsal ve siyasal yapısını yeniden şekillendirme adına askeri bürokrasinin uzun soluklu projesini yansıtmaktadır. Bu çerçevede ordunun laikliği yeniden tesis için hangi mekanizmaları kullandığı ve bu sürece dindar grupların nasıl tepki verdikleri ele alınacaktır.Kuramsal altyapısında Gramsci'nin iktidar yaklaşımını takip eden bu tez, hegemonya çalışmalarının baskı ya da direniş, dahil etme ya da yıkma gibi ikili karşıtlıkların ötesine geçmesi gerektiğini savunmaktadır. Bunun yerine madun öznenin sergileyebileceği pek çok tepki bulunduğu, bu ?Sağkalım stratejileri?nin çıkış, itaat, liminal direniş ve şiddeti içerdiği ifade edilmektedir.Türkiye'nin ?postmodern darbe?sini bir hegemonya projesi olarak değerlendiren bu tez, ordunun ülkedeki siyasal, ekonomik ve sosyal dokusunu yeniden şekillendirmede kullandığı rızaya ve şiddete dayalı araçlarını incelemektedir. Dindar madun grupların tepkisi ise üç örnek olay incelemesiyle ele alınmaktadır. Bunlar; sırasıyla siyasal, ekonomik ve sosyo-kültürel alanlara karşılık gelecek şekilde Milli Görüş Hareketi, İslam bankacılığına özel referansla İslami sermaye ve son olarak İslamcı protest müziktir.28 Şubat süreci Türk siyasetinin bir köşe taşı haline gelmiş, sonraki yıllarda siyasal oluşum ve gruplaşmaları belirlemiştir. Bu tez, küreselleşme ve Batılı değerlerin benimsenmesinin, dindar madun gruplar için bir sağkalım stratejisi olduğunu savunmaktadır. 28 Şubat süreci sonrası, yeni İslamcılar daha Batı yanlısı liberal bir yaklaşım benimserken, laikçiler daha devlet merkezli ve toplumcu bir siyaset anlayışına kaydılar.

This study aims to analyze the interrelation between hegemony and the subject within the case of the February 28 process, which refers to the military?s long-term project to reshape the Turkish social and political system which had brought the Islamist Refah Partisi (RP - Welfare Party) to the office after the 1995 general elections. It sets out to analyze through what mechanisms the military attempted to re-institute secularism and how the religious groups responded to this process.Taking the Gramscian approach to power at its theoretical background, this dissertation argues that studies on hegemony should go beyond the dichotomies such as domination versus resistance, or cooptation versus subversion. Instead, it offers multiple responses the subaltern subject may give. These ?strategies of survival? include exit, submission, liminal resistance, and violence.Framing Turkey?s ?postmodern coup? as a hegemonic project, this dissertation examines the coercive and consensual means employed by the military to refashion Turkey?s political, economic, and social texture. The responses of the religious subaltern are analyzed within the three case studies, which are the National Vision movement, the Islamic capital with special reference to the Islamic finance, and the Islamist music in the political, economic, and socio-cultural fields, respectively.The February 28 process became a milestone in Turkish politics that defined the political alignments in the subsequent decades. This dissertation argues that globalization and the adoption of Western norms have become a strategy of survival for the religious subaltern. While the post-Islamists adopted a pro-Western liberal approach, the secularists moved towards a more state-centered communitarian conception of politics.