Demokrasi Kültüründe Muhalefet`in Önemi; Türkiye`de Muhalefet Ve Siyasal Etkinlik Sorunu

Abstract

Demokrasi kültürünü belirgin yapan, tüm siyasal sistemlerin baş aktörü olan iktidarın yanında, iktidara karşıt görüşte olanların temsilcisi olarak atanan muhalefet partilerinin varlığıdır. Çok partili siyasal sistemin bir sonucu olarak ortaya çıkan muhalefet partilerinin, sadece fiili varlık göstermesi yeterli değildir. Modern dünyada, Muhalefet partilerinin asli görevi, fiili varlığıyla iktidarı meşrulaştırmak ve doğallaştırmak değil; iktidarın politikalarına alternatif sunarak, iktidarı değiştirebilmektir. Ancak Türk demokrasi tarihi muhalefetin, iktidarın anlamlar dünyasındaki negatif anlamları dışında, farklı anlamlar ifade edemediği bir siyasal konjonktür yaratmıştır. Türkiye'de geçmişten günümüze muhalefet hesap soran ve denetleyen değil; hesap veren ve denetlenen rolünü içselleştirmiş görülmektedir. İktidarın belirlediği gündemin dışına çıkıp, kendi ajandasını oluşturma şansı bulamayan partiler, politika ve söylemleriyle iktidara alternatif oluşturamamaktadırlar. Bu çalışma, muhalif etkinlik sorununun sistemden kaynaklı gerekçelerinin yanında, muhalefet partilerinin bilakis kendilerinden kaynaklı sorunlara yönelmektedir. Siyasal piyasaya dönüşen politik alanın alıcıları olan seçmenlerin, profilleri incelenmiş ve partilerin bu profillerin ne kadarına politika üretebildikleri araştırılmıştır. Esnek siyasetin öneminin vurgulandığı çalışmada, etkin olmayan bir muhalefetin, ne gibi sorunlar oluşturabileceği gösterilmeye çalışılmıştır. Anayasa ile muhalefetin birlikte ve uyumlu çalışmasının, işler demokrasi için önemi vurgulanmıştır. Çalışma için yapılan kamuoyu araştırması analiz edildiğinde ise iktidar seçmenlerinin, muhalefet partilerini, iktidara alternatif bir tercih olarak değil, çeşitli boyutlarda toplumsal ve bireysel yaşamlarına tehdit olarak algıladıkları sonucuna varılmış ve bu durumun mutlak demokrasinin, iktidarın değişebilirliği prensibine etkisi tartışılmıştır.

The presence of the opposition, who is appointed as the representative of those who oppose it, besides the power, is the main material that makes the culture of democracy prominent. It is not enough for the opposition parties, which have emerged as a result of the multi-party political system, to display bodily existence only. In the modern world, the main task of the Opposition parties is not to legitimize and naturalize power with its concrete existence, but instead to be able to change power by offering an alternative to the policies of the government. However, Turkish democracy history has created a political conjuncture where the opposition cannot express different meanings, except for negative significations, world of meanings of government. The opposition seems to have adopted the role of the give a account and the audited, not the one who is asking and controlling the account since the past. Speaking only on the agendas of the rulers, parties cannot create an alternative to power with their policies and discourses. This study focuses on the systemic justifications of the opposition effectiveness problem, as well as the reasons that originate directly from the opposition parties themselves. The profiles of the voters, who are the buyers of the political field that turned into a political market, were examined and it was investigated to what extent the parties were able to produce policy. In the study that emphasized the importance of flexible politics, it was tried to show what kind of problems an ineffective opposition might pose. The importance of working together and harmony with the constitution and the opposition is emphasized for absolute democracy. When the analyzed public opinion survey made of for the study, it was concluded that the voters of the government perceived the opposition parties as a threat to their social and individual lives, not as an alternative to power and the effect of this situation on the interchangeability of power which is the principle of absolute democracy is discussed.