Tip 1 diabetes mellitusta idrar alfa-1- mikroglobulin düzeyleri ve HbA1v ve diğer parametrelerle ilişkisi

Abstract

ÖZET Bu araştırma, Ç.Ü. Tıp Fakültesi Pediatrik Metabolizma ve Endokrinoloji Bilim Dalında izlenen Tip 1 DM'li 25 hasta ve diabe- tik olmayan 12 kontrol grubunda yapıldı. Diabetik çocuklarda idrar alfa-1-mikroglobulin ekskresyonu, kontrollere göre belirgin olarak yüksek bulundu (P=0.01). Yeni has ta grubuna göre eski hasta grubunda bu yükseklik daha belirgindi (P<0.05). Bu bulgu literatürle uyumluydu. HbA-, değeri diabetik hasta grubunda kontrol grubuna göre belirgin olarak yüksek bulundu (P<0.01). Eski ve yeni hasta grubun da bu değer farklılık göstermedi (P>0.05). Bu bulgu literatürle uyumlu bulundu. İdrar alfa-1-mikroglobulin ile HbA^ arasındaki korelasyon önemsiz bulundu (P>0.05). Bu bulgu literatürle uyumsuzdu. İdrar alfa- 1-mikroglobulin değeri ile hastalık süresi, yaş, insülin ihtiyacı, boy geriliği arasında korelasyon saptanmadı (P>0.05). Yeni hasta grubunda alfa-1-mikroglobulin ile kan şekeri arasındaki korelasyon istatistiksel olarak önemliydi (P<0.05). Eski hasta grubunda bu iki değer arasındaki korelasyon önemsizdi. Eski hasta grubunda alfa-1- mikroglobulin ile kemik yaşı geriliği arasında istatistiksel olarak önemli bir korelasyon bulundu (P<0.05). Yeni hasta grubunda ise bu iki değer arasındaki korelasyon önemsizdi (P>0.05). Literatürde bununla ilgili yayına rastlanmadı.79 - HbAı ile postprandial kan şekeri, yaş ve hastalık süresi arasındaki korelasyon istatistiksel olarak Önemsizdi (P>0.05). Lite ratürde bununla uyumlu ve uyumsuz yayınlar vardı. HbA^ ile insülin ihtiyacı arasındaki korelasyon istatistiksel olarak önemsiz bulundu (P>0.05). Literatürde bunu destekleyen yayınlar vardı. HbA^ ile boy geriliği ve kemik yaşı geriliği arasındaki korelasyon istatistiksel olarak önemsiz bulundu (P>0.05). Bu bulgumuz literatürle uyumsuzdu. Sonuç olarak; diabetik hastalarda artmış idrar alfa-1-mikroglc bulin ekskresyonu, proksimal tübüler reabsorbsiyon bozukluğunun be lirtisidir. Bu bulgu, diabetik nefropatinin gösterilebilecek en er ken fonksiyon bozukluğu olarak kabul edilebilir.