Kronik periodontitisin cerrahisiz tedavisine ek olarak kullanılan düşük doz doksisiklinin klinik parametrelere ve dişeti oluğu sıvısı TGF-β1 seviyesine etkisi

Abstract

ÖZET Periodontal hastalığın başlamasında ve ilerlemesinde, konak savunma mekanizmaları ile etyolojik ajanlar arasındaki etkileşimlerin önemli belirleyici faktörler olduğu ve dental plakta bulunan mikroorganizmalar ve ürünlerinin periodontal hastalıktan sorumlu primer etyolojik ajanlar olduğu bilinmektedir. Cerrahisiz periodontal tedavi ile mikroorganizmalar ve ürünlerinin diş yüzeylerinden uzaklaştırılması subgingival floranın daha az patojenik hale dönüşmesine yol açar. Ancak, cerrahisiz periodontal tedavi periodontal hastalığın konak cevabı bileşenine direkt olarak etki etmemektedir. Günümüzde, kronik periodontitisin kompleks etyolojisinden dolayı, tedavinin uzun dönemde başarılı olabilmesi için, mikrobiyal eliminasyona ek olarak periodontal doku yıkımından sorumlu konak cevabım sınırlama düşüncesi gündeme gelmiştir. Periodontal hastalıkların tedavisinde uzun yıllardan beri kullanılan tetrasiklinlerin konak cevabım düzenleyici etkilerinin belirlenmesiyle kronik enflamatuvar hastalıkların tedavisinde bu antibiyotik grubunun antimikrobiyal olmayan özelliklerinden yararlanılması ilgi uyandırmıştır. Son yıllarda düşük doz doksisiklin kronik periodontitisin cerrahisiz tedavisine ek olarak kullanılmaya başlanmıştır. Randomize, plasebo kontrollü ve paralel grup dizaynında yürütülen çalışmamızın amacı kronik periodontitisin cerrahisiz periodontal tedavisine ek olarak kullanılan düşük doz doksisiklinin klinik parametrelere ve dişeti oluğu sıvısı TGF-Pı seviyesine etkisini araştırmaktır. Araştırmaya 26 ileri yaygın kronik74 periodontitisli hasta ve 1 1 sağlıklı birey dahil edilmiştir. Hastalar rastgele olarak düşük doz doksisiklin veya plasebo gruplarına ayrılmıştır. Cerrahisiz periodontal tedavi sonrası hem düşük doz doksisiklin hem de plasebo grubunda istatistiksel olarak anlamlı sondalanan cep derinliği azalması ve klinik ataşman kazancı saptanmıştır. İstatistiksel olarak anlamlı olmasa da düşük doz doksisiklin grubunda plasebo grubuna göre başlangıç sondalanan cep derinliği 4-6 mm ve >7 mm olan bölgelerde daha fazla sondalanan cep derinliği azalması ve klinik ataşman kazancı olduğu belirlenmiştir. Papil kanama indeksi ve plak indeksi değerlerinin her iki grupta da tedavi sonrasında anlamlı olarak azaldığı ve elde edilen düzelmenin 6 ay süresince korunduğu görülmüştür. Dişeti oluğu sıvısı TGF-Pı total miktarının başlangıçta sağlıklı, düşük doz doksisiklin ve plasebo gruplarında benzer olduğu ve tedavi sonrası 3. ayda düşük doz doksisiklin grubunda hem sağlıklı kontrol hem de plasebo grubuna göre istatistiksel olarak yüksek olduğu belirlenmiştir. 6. ayda düşük doz doksisiklin ve plasebo gruplarının dişeti oluğu sıvısı TGF-3ı total miktarlarının sağlıklı gruba benzer olduğu saptanmıştır. Sonuç olarak düşük doz doksisiklin klinik periodontal parametrelere ve dişeti oluğu sıvısı TGF-Pı seviyesine olumlu etkisinden dolayı kronik periodontitisin cerrahisiz periodontal tedavisine ek olarak kullanılabilir. Çalışmamız cerrahisiz periodontal tedavi ve düşük doz doksisiklin kullanımının dişeti oluğu sıvısı TGF-Pı seviyesine etkisini inceleyen ilk araştırma niteliğindedir. Doksisiklinin bu sitokinin seviyesine etkisi tetrasiklinlerin bağ dokusu yıkımını inhibe etmesinde olası yeni bir mekanizma olabilir. Bu etkinin hangi yoldan gerçekleştiğini araştıran ileri çalışmalara ihtiyaç olduğu kanısındayız.

ABSTRACT Interactions between host response and etiological agents play a prominent role in initiation and progression of periodontal diseases. Elimination of microorganisms and their products from tooth surfaces results in less pathogenic flora. However, non-surgical periodontal therapy does not directly target the host response component of the periodontal disease. Therefore, current therapeutic strategies target both host response and microbial factors. With the discovery of host modulatory proporties of tetracyclines, the therapautic potential of non-antimicrobial proporties of this antibiotic group in chronic inflammatory diseases have been an attractive issue. Many clinical studies led to the FDA approval of subantimicrobial dose doxycycline (SDD) as an adjunct to non-surgical periodontal therapy. In this present randomized, placebo-controlled, parallel group design study we aimed to evaluate the effect of SDD as an adjunct to non-surgical treatment of chronic periodontitis on clinical periodontal parameters and gingival crevicular fluid (GCF) TGF-3i levels. 26 chronic periodontitis subjects and 11 healthy subjects were included in this study. After non-surgical therapy significant improvements in probing depth and clinical attachment levels were obtained in both groups. Although not significant SDD group yielded more probing depth reduction and clinical attachment gain than placebo group at sites with 4-6 mm and >7 mm probing depths initially. Papilla bleeding and plaque index scores were also improved and maintained during the study period. SDD, placebo and healthy groups had similar GCF TGF-Pi levels at baseline. SDD group had higher76 GCF TGF-Pı levels than both healthy and placebo groups at 3rd month. At 6th month gingival crevicular fluid TGF-Pi levels in SDD, placebo and healthy groups were found similar. In conclusion, SDD therapy can be used as an adjunct to non-surgical therapy in chronic periodontitis for its additive effects on probing depth reduction, clinical attachment gain and GCF TGF-Pi levels. To our knowledge this is the first study investigating GCF TGF-Pi levels following non-surgical therapy and SDD administration. The ability of doxycycline to increase TGF-Pi may provide another mechanism for tetracyclines to inhibit connective tissue breakdown. Further longitidunal studies adressing the the question by which pathway doxycycline increases TGF-Pi levels will help to elucidate this proposed mechanism of action.